Verhuizen

Het is de 3e zondag in de veertig dagen tijd, 7 maart. Een prachtige antifoon voor de lijdenstijd klinkt op, aansluitend bij oeroude tradities. Florus Kruyne preekt en we zitten voor het scherm, kaarsje aan. Zondagse sfeer, het ritueel voltrokken. Hond Tobias, een jonge terriër op schoot. Rustig, het is net of hij het aanvoelt.

Ogenschijnlijk lijkt alles stil te staan deze zondag, maar niets is minder waar.

Prettig is dan die verstilling, die contemplatie. Het hier en nu. Even niets te hoeven, te kijken en luisteren, voelen waar je mee bezig bent. De koude grijze tuin met prille krokusjes en narcissen in knop. Katjes aan de bomen, het eerste groen aan de heesters. Zo vertrouwd dit alles en toch stormt het in ons.

Verhuizen over een kleine zeven weken is het zo ver. Bijna 30 jaar heb ik hier gewoond. Alleen en samen met anderen. Dit huis heeft veel meegemaakt: metamorphoses, zoals een mens zijn leven doorloopt. Weemoed om al het meegemaakte hier. Hoe zal het verder gaan?

Afscheid en Bestendiging

Het is moeilijk afscheid te nemen. Afscheid betekent vertrouwen hebben in een onbekende toekomst, een ander bestaan en toch ook hetzelfde. Omdat jij jij bent met je eigen innerlijke leven, je geloof. Zoals ook de Geertekerk die blijft. Die stille zondagen zullen er nog steeds zijn, ook in het nieuwe huis. Samen met een kaarsje voor het scherm. Liederen meezingend en genietend van het prachtige orgel, de overdenking die altijd weer stof geeft tot bezinning en napraten. Tot de tijd komt dat we terug kunnen keren, de prik is gezet, dat we tijd inruimen om weer samen te zijn in de Geertekerk.

Thuisvoelen

De plek waar we ons thuis voelen. Te zitten op onze plaatsen en te kijken naar de glazen vensters met de pinkstervlammen, waar de zon zo mooi doorheen schijnt. Oude bekenden weer te groeten, gezamenlijk beleven. Terugwandelen onder de oude bomen langs de weelderige Utrechtse Singels. Een klein geluk en vertrouwen in wat weer komen gaat.

We moeten het overgeven. Het zij zo. Soli Deo Gloria.