Van liefde, angst en een ziek kind

Het is woensdag en ik ben op mijn werk. Vandaag is mijn zoontje bij mijn ouders, die passen op woensdag altijd op. Tegen het einde van de dag krijg ik een appje van mijn vader. Mijn zoontje is niet lekker en heeft koorts. ‘Komen jullie hem op tijd ophalen?’. Meteen zie ik de komende dagen in het water vallen en word ik chagrijnig. We zouden even langs de Ikea, de eerste zwemles, een afspraak bij de tandarts, een verjaardag waar we verwacht worden. En voor mij het belangrijkst deze week, mijn vrijdagavond met een clubje vriendinnen.

Ik voel dat er mij ook iets anders dwars zit. Een verkoudheidje daar kan ik wel tegen, maar als mijn zoontje echt ziek is ben ik altijd zo onzeker. Bang dat het iets ernstigs is. Een bezorgdheid waar ik een soort van misselijk van word. Het kan dan voelen alsof ik geen stabiele grond meer onder mijn voeten heb.

Liefde is je angst omarmen

Donderdagavond ligt ons zoontje tussen mij en mijn vriend in bed. Hij heeft hoge koorts en rilt. Ik houd zijn handje vast en kijk naar hem. Langzaam laat ik de liefde die ik voel toe. Ongelofelijk hoe veel ik van dit jongetje houd. En bij die liefde hoort ook angst, de angst die maakt dat ik soms liever de liefde dan ook niet voel. Maar nu zijn ze er alle twee en dat voelt rustig. Ze horen blijkbaar bij elkaar en niks hoeft weg.

Vrijdag aan het eind van de middag hobbelt hij met een paracetamolletje alweer vrolijk door het huis. Ik zeg tegen mijn vriend dat ik twijfel of ik naar mijn vriendinnenavond moet gaan. ‘Schat ga maar, ik ben bij hem en het gaat echt weer beter met hem’. Ik zeg niks terug dus hij zegt het nog een keer: ‘Echt, ga maar’. Het klopt, hij heeft gelijk, ik mag het voor nu loslaten en opladen. ‘Oké super, dan ga ik, tot vanavond lieverds’.