Keuzes in context

Het is een vrijdag vlak voor de zomervakantie. De werkweek is voorbij. Ik lig met mijn vrouw (Madelief) in bed, de kinderen liggen ook op bed. Het was een fijne afwisselende werkweek waarin ik vier dagen met mijn PhD onderzoek bezig heb kunnen zijn en een dag geklust heb aan mijn oude auto.

Roestig verleden

Als hobby – lang voordat er kinderen in het spel waren – heb ik eens een oude auto gekocht om lekker met mijn handen aan te klussen. Het is een Fiat X19 uit 1977 die de afgelopen 5 jaar niet meer gereden heeft. Hij staat in de garage in de achtertuin op de brug. We (Madelief en ik) hebben ooit mooie avonturen beleefd met de appelgroene Fiat, maar onderhand zijn die deel van het lange-lange termijn geheugen. Enkele jaren geleden sloeg het roest monster toe en sindsdien ben ik iedere zomervakantie waar mogelijk het plaatwerk aan het vervangen.

De andere vier dagen was van deze werkweek ben ik aan de slag gegaan met het schrijven van een paper mijn PhD onderzoek. Onderhand ben ik al een tijdje bezig en ik heb mijzelf beloofd om in de vakantie een paper in concept af te maken. Dat zal zeker nog flink wat vakantiedagen gaan kosten.

Het hoogst haalbare

Enkele jaren geleden ben ik het aangegaan, het PhD proces. Ik wilde voor mijzelf de hoogste haalbare erkenning behalen op academisch gebied. Echter, de combinatie van onderwijs, onderzoek en een gezin met jonge kinderen heeft dit levensproject wel erg gecompliceerd gemaakt.

De zomervakantie staat op het punt van beginnen. We nemen de (strakke) planning voor de vakantie door. Jij 3 dagen studeren (mijn vrouw schrijft op dit moment haar scriptie), de kinderen 3 dagen opvang en ik ook 3 dagen studeren, de weekenden doen we samen en we nemen als het mooi weer is rust voor een lang weekend. Ja, zo gaan we het doen.

Toekomstvisioen

Dan schiet het door mijn hoofd: waarom doen we dit zo? En voor wie ben ik in mijn vakantie eigenlijk zo hard met mijn PhD bezig? Je kunt je tijd maar een keer besteden, waarom dan dit jaar mijn PhD en niet de Fiat. We praten erover, samen.  Ik bedenk me dat dat mijn keuze om deze vakantie aan mijn paper te werken ingegeven wordt door interne onrust meer dan een diepgaande wens. Sterker, ik stel mezelf de vraag wat ik zou doen als het eind van de zomervakantie ook mijn einde zou zijn, zou ik dan nog steeds aan mijn PhD werken? Is dat dan het hoogst haalbare?

Ik maal nog door over hoe de vakantie gaat lopen. Het hoogst haalbare, wat is nou het hoogst haalbare? Vlak voordat ik in slaap val weet ik het; het hoogst haalbare is dat mijn zoon geniet van een ritje in de oude Fiat van zijn vader. Het is een mooie droom, de vakantie is begonnen.