Ik heb aan je gedacht!

De moedeloosheid van de maand januari in de almaar voortslepende pandemie had mij vorige week even bij de kladden. Zodanig dat ik het nieuws niet meer wilde aanzetten. Het maakte somber. Mijn mantra van dankbaarheid: ik heb een huis, baan en een gezin en niets te zeuren, anderen worden veel harder geraakt – werd sleets. Daar schaam ik mij dan ook direct een beetje voor.

Maar ik kon het niet tegenhouden: de sombere januari mist drong door tot in mijn binnenleven. Het slechte nieuws maakte mij moedeloos en verdrietig. Ik lag in de nacht te woelen. In de avonden zocht ik afleiding in social media en Netflixseries en begon de kranten te mijden. Schraal voelde het.

We hebben allemaal een beetje Corona

Soms voelt het glas halfleeg of nog leger. En kun je het maar beter durven voelen dan doorgaan vanuit botte plicht. ‘Ik ben een beetje somber en steeds zo moe’, zei ik tegen een collega. ‘Misschien heb je nog een nasleep van Corona’, zei ze me. Het voelde al iets lichter nadat ik het gezegd had. Toen we het thuis laatst hadden over de korte lontjes en spanningen en moeheid om ons heen en in onszelf zei mijn man: ‘We hebben allemaal een beetje Corona’.

We hebben allemaal een beetje Corona: zo is het.

Misschien is dat wel de weg uit de moedeloosheid: de moed vatten om van je somberte en geestelijke sleetsheid te durven delen.

Ik heb aan je gedacht

Op straat kwam ik Ton tegen. Ton, een oudere heer, met zachte en opgewekte ogen ken ik van onze plaatselijke tennisclub. Als ik van de baan afkom dan staat hij soms op mij te wachten met krantenknipsels in zijn hand. ‘Dit is voor jou Claartje ik moest aan je denken’. Ik krijg vaker iets van hem in mijn handen gedrukt. Ik heb aan je gedacht! Zomaar.

Vorige week vroeg hij mij – toen we elkaar tijdens onze wandelingen kruisten – hoe het met mij ging; ik deelde van mijn sleetsheid en moe(deloos)heid. Hij zei me: ‘Claartje, denk in mogelijkheden. Zitten kniezen en verlangen naar wat er niet is, heeft weinig zin’. Dit had ik zelf ook al bedacht maar mijzelf moed inpraten hielp niet. Ik moest het aangezegd krijgen en even meevaren op de moed van een ander.

Sindsdien zijn er weer lichtpuntjes. Een leeg glas kan weer gevuld worden. Vanzelf heb ik weer van alles te geven; ik kan er weer een beetje tegen. Hopelijk kunnen anderen nu waar nodig op mijn moed teren. Bovendien kunnen we niet vaak genoeg tegen elkaar zeggen: ik heb aan je gedacht! Zomaar.