De bellers

Onlangs, laat op de avond, viel ik al zappend middenin een documentaire op NPO: De bellers. Het bleek een indringend portret van zorgpersoneel in coronatijd. Geen poespas en tierelantijnen. Maar een integer beeldverhaal over de gang van zaken in een ziekenhuis tijdens de eerste coronagolf. Niemand was nog gevaccineerd en niemand wist de beste aanpak voor de vaak zo zieke patiënten. Bovenop de zorg voor patiënten, kwam de zorg voor hun familieleden. Deze verplichte thuisblijvers werden met grote regelmaat telefonisch door artsen of verpleegkundigen geïnformeerd over hun doodzieke vader, moeder, broer, zus of andere aanverwanten.

Eigenlijk draaide de documentaire om menselijk contact in onzekere tijden. Een heel ander concept dan de vele nieuws shows waar meningen over en weer vliegen. Niets van dit alles in deze rapportage. Mensen in de omgang met elkaar in goede maar vooral kwade tijden. Zichtbaar geëmotioneerde verpleegkundigen bij het zoveelste slecht nieuws gesprek. Artsen die hun best doen contact te leggen met onzekere familieleden. Zo nodig via een tolken telefoon. Daarnaast de ontlading en blijdschap bij iedereen als een patiënt ontslagen wordt en buiten in de armen wordt genomen van wachtende familie.

Mensen zoekend naar manieren om invulling te geven aan dingen die gebeuren. Een documentaire om stil van te worden. Tegelijkertijd ook verheugd door het zien van mensen die echt samen leven. Ook als het tegenzit.

*De bellers; nog te zien op NPO start.