Ik ga op reis en neem mee
Geschreven door Irene KoolOp dit moment lees ik het boek Hopeloos Hoopvol van John D. Caputo. Het is geschreven als een trein in vollevaart, maar ik lees het langzaam. Dat komt omdat vele nadenk pauzes zich aandienen.
Caputo beschrijft zijn weg van katholiek priester student naar postmodern gelovende denker. Onderweg verloor hij veel geloofswaarheden die onhoudbaar zijn geworden. Veel worstelde hij met de voorwaardelijkheid van het beleefde geloof. Zo zegt hij bijvoorbeeld over Jezus dat ‘de meester toch ernstig dwaalde’ toen hij goede werken liet uitbetalen in een plekje naast God in het Koninkrijk. Als je Jezus naleeft, vervolgt Caputo, ben je dan vol van compassie of handel je voor jezelf? Uiteindelijk komt Caputo uit bij een godsbeeld dat – nadat het onder invloed van de Franse filosofen Lyotard, Lacan, en Derrida is ontdaan van vele aankleefsels – onvoorwaardelijk is. Om niet. Een puur zijn.
Kruisende wegen
Vele malen herkende ik stukken van mijn eigen weg in het verhaal van Caputo. Opgegroeid in een Gereformeerd nest na vele vluchten geland in de Geertekerk. Maar ook dit is het einde niet. Religieus ben ik al van kind af aan. Religie (van re-ligare = bijeen brengen; verzamelen) heeft in zich dat je in beweging bent en blijft. Wie stil staat verstart en leest in 2018 zijn kinderen nog preken voor uit de Pelgrimsreis van Bunyan .
Die titel “Pelgrimsreis” is overigens wel mooi. Want religieuze beweging kun je beschrijven als een reis, een pad dat je gaat, of je nu Bunyan, Caputo of Kool heet.
Op deze reis kan er heel veel op je pad komen!
Hoe moet je verder, waar moet het naartoe, welke stap moeten we nu eerst zetten? Vragen die een mens zich in allerlei verschillende situaties en onder verschillende omstandigheden kan stellen. In ons leven kunnen we de beweeglijkheid en de moed om op te staan niet missen. Een gestrand huwelijk, een ernstige ziekte, een schijnbaar uitzichtloze situatie die ons vasthoudt kunnen ons beletten om verder te gaan.
Regelmatig wordt ons vertrouwen op de proef gesteld. Wij weten dat er geen toekomst kan zijn zonder durf om in beweging te komen. Ook in het geloofsleven is moed nodig. Velen ervaren dat de oude vertrouwde beelden en tradities niet meer voldoen. Het oude knelt. Maar durven we ook het oude en vertrouwde los te laten en weg te trekken uit vastgegroeide ideeën en jarenlang gekoesterde waarheden?
Wat neem ik mee, wat laat ik los?
Zo liet ik vele oude beelden en waarheden los. Ik vroeg mij regelmatig af “Wat gaat mee in mijn rugzak, waar wil ik vanaf? In welk hotel wil ik nooit rusten [Hotel Gezapigheid] en waar wel? [Hotel Gouden Bergen] Want zonder rust in de tent kan ik ook niet. Het wonderlijke van deze vragen is, dat ze allemaal veronderstellen dat we gaan, dat we ergens naar toe gaan: een doel, een bestemming, iets. Hoe verhoudt zich dit alles tot onvoorwaardelijkheid?
In maart start mijn gespreksgroep weer voor 3 avonden. Juist hierover gaan we praten met elkaar. En dat, of u het gelooft of niet, was besloten lang voordat Caputo op mijn weg kwam.
Het jaarthema is dit jaar zwerven en wortelen. Daarbij sluiten deze avonden aan. Met de reis van het volk Israël uit het land Egypte op de achtergrond kijken we naar ons leven als een weg, een op weg gaan en rusten. In onze eigen verhalen en ervaringen zien wij vooral onze geestelijke beweging en rust gespiegeld. Het is vooral geestelijke... Lees verder
