Vrede op aarde

Net niet bijten

Wanneer ik aan het joggen was langs de kromme Rijn, was er na alle honden die me jarenlang ongeïnteresseerd passeerden met hun baasjes, ineens een kleine hondje dat me tegemoet snelde en me met zijn scherpe tandjes net niet beet, maar wel de huid van mijn onderbeen kraste. Er kwam nog net geen bloed uit, maar ik schrok natuurlijk wel. Ik zei tegen de baas, “kunt u uw hond niet bij u houden?” “Maar hij doet niks”, was zijn antwoord kortaf. “Hij doet wèl wat” was mijn repliek. “Hier heb ik dus helemaal geen zin in”, klaagde hij. In zulke situaties ben ik niet ad rem, maar klap eerder dicht. Ik rende verder, maar had meteen een hekel aan die vent. Dacht later nog ‘eigenlijk best knap van zo’n hondje dat hij net niet bijt’.

Zo begint een oorlog

Elke keer overviel het mij als dat hondje alweer op me afrende en schampte met zijn scherpe tandjes. Bij de derde ontmoeting zei de baas nog op spottende toon: “Ik geloof dat hij u niet zo mag hè”, zonder ook maar een poging te doen zijn hond aan te lijnen. Hij had de euvele moed om te suggereren dat het gedrag van zijn hond aan mij lag. Ik implodeerde en maakte, zonder nog iets uit te kunnen brengen dat ik wegkwam. Meteen daarna explodeerden er gevoelens en zinnen in mijn hoofd van wat ik allemaal had willen zeggen en doen. “Jij mag me niet” was zo’n zin. En verder wilde ik een volgende keer de politie inschakelen. Of hem gewoon in het water duwen.

Nog diezelfde morgen toen ik klaar was om aan het werk te gaan, deelde ik dit incident met een vriend. Hij appte terug: ‘Vrede op aarde’. Het liep tegen Kerst. Zo begint dus een oorlog, dacht ik, met deze woede.

Oudere dame

Een volgende keer wilde ik een vrouw en een man passeren die samen opliepen. Op het laatste moment zag ik dat hij het weer was met zijn hondje, dit keer samen met een oudere dame en haar hond die net als alle andere honden nooit interesse in mij had getoond. Toen de man mij zag, schoot hij deze keer meteen toe om zijn hondje aan te lijnen tot ik voorbij was. Kijk, we gaan vooruit, dacht ik. En: Zou die dame invloed op zijn nieuwe gedrag gehad hebben?

Bij het hek

Laatst kwam ik hem weer achterop. Man en hond liepen op een valhek toe voor voetgangers. Hij had een fiets aan de hand. Toen hij mij hoorde, draaide hij zich om en maakte meteen aanstalten om zijn hondje aan de riem te doen. Ik hield in om hem wat tijd te geven en rende hen vervolgens voorbij, hield het hek vervolgens open voor hem die zijn handen vol had, met de riem in de ene en het fietsstuur in de andere hand. “De hond reageerde niet hè” zei ik terwijl hij door het hek ging. “Nee” zei hij, “en dan soms ineens…” “krijgt hij de geest” maakte ik de zin af. Hij: “Ja ja”. Ik: “nou, nog een goede dag hoor”. “Ja, succes” waren zijn laatste woorden. En dat alles in een paar seconden. Van oorlog naar vrede. Ah, wat is het toch fijn als de vrede weerkeert. Ik kreeg het er warm van.