Stilte, rust
Geschreven door Ruth Hessel
Zat
Oh, wat was ik het zat! De winter leek maar te duren. Al die regen, de kinderen vaak ziek en ik continue verkouden. Toen begon de veertigdagen tijd….Voor mijn gevoel begint dan ook de lente.
Suster Bertken
Want wat is dat toch een mooie periode. Hoopvol. Een voorbereidingstijd. Elk jaar neem ik me voor om me meer te bezinnen. En elk jaar lukt me dat te weinig. Gelukkig lukt het wel altijd om te lezen. Op Marktplaats heb ik alle delen van ‘Het verhaal gaat…’ van Nico ter Linden op de kop getikt. Ik heb me in de 40 dagen voor Pasen verdiept in de evangeliën. Zo had ik voldoende inspiratie voor het hele scala aan vieringen op mijn werk.
Ook kocht ik ‘Suster Bertken’. Ik vond het fantastisch. Frans Willem Verbaas vertelt over het wonderlijke leven van suster Bertken, de devote kluizenares van de Utrechtse Buurkerk. Haar liefde voor een leven van stilte en bezinning, haar gedachten en gevoelens. Ik waande me in het Utrecht in de vijftiende eeuw. Volgens Verbaas werd suster Bertken geïnspireerd tot het leven in een kluis door suster Agnes, de kluizenares van de Geertekerk. Zij leefde 20 jaar in een kluis van de Geertekerk.
Kluizenares
Mijn hart ging sneller kloppen…. Helaas is de kluis er niet meer, maar ik kreeg direct zin om ernaar toe te gaan. Tijdens het lezen van het boek betrapte ik me erop dat ik het leven in een kluis romantiseerde. De rust, de stilte, het ritme van de getijden, de spiritualiteit. Ik wilde op de fiets stappen, naar de Geertekerk racen om in mijn eentje in de kerkzaal te zitten, te mijmeren over het leven van een kluizenares in de middeleeuwen en me voor te bereiden op Pasen. Maar ja, als ik in de Geertekerk ben is het altijd druk. De laatste keer, met Palmpasen, was de kerk bomvol en er liepen 28 kinderen, waaronder die van mij, in processie met hun palmpaasstokken door de kerk. Prachtig, maar verre van stil… Althans voor mij, want ik kan me niet goed afsluiten van de omgeving.
Alleen in de kerkzaal
Ik moet dus nog eens goed bedenken hoe ik het voor elkaar krijg om een keer in alle stilte, alleen, in de kerkzaal te kunnen zijn…
Mijn bezoek aan de Geertekerk moet nu nog even wachten. De kinderen opnieuw ziek. Man en ik weer aan het hoesten. Ik pak ‘Suster Bertken’. Het boek is bijna uit. Nu maar hopen en wachten op een roman over suster Agnes van de Geertekerk.
