Tuinieren

De briefkaart met het plaatje van de kleine prins dwarrelt voor m’n voeten op de grond. Hij heeft blijkbaar als boekenlegger in het boek gezeten dat ik net uit de kast gepakt heb. Heel wat jaartjes, realiseer ik me. Fijn dat die er weer is.

Het is een beeld dat al meer dan dertig jaar met me mee gaat,  de kleine prins die staat te schoffelen op zijn kleine planeet.

Vanaf de eerste keer dat ik het boekje las, was dit een stuk dat er voor mij uitsprong. Ja natuurlijk  ook dat ontroerende afscheid en ook dat de kleine prins uitlegt dat je alleen met je hart werkelijk goed kan zien. En nu ik het boekje erbij pak zie ik nog veel meer van die “o ja, en dat ook plekjes”. Maar ik houd me op dit moment bij het schoffelende prinsje, omdat dat beeld me vaak wakker schudt en bij de les houdt.

Ochtend ritueel

Iedere ochtend moet de kleine prins zijn planeet controleren. Er slapen namelijk baobabzaadjes diep in de grond, die op een gegeven moment ontkiemen, of je het nou wilt of niet. Een volwassen en zelfs peuter baobab zou het planeetje volkomen vernietigen met zijn grote sterke wortels.

Dus stapt het prinsje heel gedisciplineerd iedere ochtend rond en bekijkt minutieus elk opgekomen sprietje. Is het een roos of een kruidje, dan worden die gekoesterd. Is het een baobab, dan wordt hij rigoureus uitgetrokken. Niet moeilijk, wel noodzakelijk.

Binnentuin

De kaart dwarrelde denk ik niet voor niets voor mijn voeten neer.  in ieder geval deed hij wat die altijd doet: mij weer even flink wakker schudden. Hoe vaak ben ik niet begonnen met dagelijkse inspectie. Net zo vaak als ik ermee gestopt ben. Heel erg vaak dus. Misschien is inspectie een te streng woord, het gaat om zorgvuldig kijken, onderscheiden en kiezen. Mijn tuin is in deze de welig tierende wereld  van mijn gedachten en gevoelens. Sommige kunnen grenzeloos woekeren en het zicht op andere volkomen wegnemen. Ik ken de ervaring, dat meditatie daar enige rust in kan brengen. Dat oefeningen mij weer kunnen laten aankoppelen bij de wereld van licht en ruimte. Waarom het dan toch zo moeilijk is om die discipline op te brengen is natuurlijk merkwaardig. Misschien is verstoppertje spelen in het dichte groen af en toe ook heel aantrekkelijk.

Het is grappig, dat de metafoor van het tuinieren ook door Thich Nathan, de Viëtnamese zenboeddhist, gebruikt wordt. Hij is niet zozeer aan het snoeien, maar wijst erop dat de planten die je water geeft groeien en andere niet. Zijn vraag is dus, “Waarop richt je je aandacht?” Ook weer zorgvuldig kijken, onderscheiden en kiezen.

Bron

Tot slot is het natuurlijk ook zaak, dat het water dat je geeft uit een zuivere bron komt. Daar valt ook nog vanalles over te zeggen, maar niet nu. Nu is het voor mij het moment om weer opnieuw te beginnen met de dagelijkse inspectie. En ja, misschien is dat wel een van de vele wegen naar die zuivere bron.