Theekommetjes/zondag
Geschreven door Gerdienke Ubels
En zo ga ik dan tegenwoordig (bijna) elke zondag weer naar de kerk – de Geertekerk ja. Dat betekent om 10 uur de deur uit, dus op tijd uit bed, want wel lekker ruim ontbijten/brunchen eerst. Ontbijten met een eitje, een gedekte tafel en de theekommetjes die we alleen op zondag gebruiken. En dan op de fiets, langs het water, over of onder het spoor door en net op tijd aankomen om m’n fiets te stallen terwijl de klok nog luidt.
De dienst: zingen, bidden, stil zijn (nooit lang genoeg!), luisteren. Altijd wel iets dat me raakt: een liedregel, het licht op de bloemen, de wending van een verhaal. Gewoon dat uur daar zijn, me laten meevoeren door de ruimte die er is; teksten, vormen, kleuren, muziek. Het één verbindt zich met het ander; met wat er is in mijn hart, met wat ik weet of vermoed dat er in het hart van anderen is; met wat er, nu of ergens in de eeuwen voor ons, over gezegd is door een ander mens: iemand die zichzelf ook op deze planeet aantrof, gegrepen door wat ‘leven’ inhoudt.
Op een bankje
Na de dienst zoek ik soms de stilte buiten, op een bankje aan de singel, zomaar wat zitten daar. Maar vaker drink ik koffie in de kerk, beetje praatje maken met anderen, en soms verplaats ik mijzelf aansluitend naar Café Springhaver. En dan weer naar huis, naar een vrije zondagmiddag.
Het stelt allemaal niet zoveel voor – die zondagochtend. Het is eigenlijk heel eenvoudig. Elke zondag hetzelfde, juist met die huiselijke ritueeltjes zoals de speciale theekommetjes. Hoe dat zo gekomen is, weet ik eigenlijk niet. Ik herinner me geen besluitvormingsproces waarin we overeenkwamen dat we speciale kommetjes zouden gaan gebruiken. Het is langzaam zo gegroeid – en al groeiende bleek het waarde en betekenis te krijgen: op zondag, of we nu naar de kerk gaan of niet, hoe de vlag er ook bij hangt, altijd deze blauwe kommetjes bij het ontbijt. Een anker in de tijd, een reminder aan al die andere zondagen.
Vaste rituelen
En ik realiseer me dat mijn vader ook zijn vaste rituelen had rond de zondag, net als mijn oma, en waarschijnlijk haar ouders ook, en hún ouders… zelfs met het handhaven van mijn eigen kleine traditietje bevind ik mij in een traditie. Dat ik die theekommetjes pak, verbindt me met hen, verbindt mijn zoektocht met wat zij zochten op de zondag.
Voor mijn vader begon het zondagritueel al op zaterdagavond met het dweilen van de gang waarbij hij ‘À Toi la gloire’ neuriede. Van mijn oma herinner ik mij dat zij een bosje fresia’s schikte op de secretaire – en dat de antiek zilveren theelepeltjes op zondag uit hun doosje kwamen. En ik, anno 2019, ik pak twee mooie, niet eens zo heel bijzondere theekommetjes uit de kast – en de dag gaat open, het is zondag, weer zondag.
