Samenzang met Eric Whitacre

Afgelopen maandag bezocht ik een concert in Amsterdam. Het Groot Omroepkoor voerde werken uit van diverse Amerikaanse componisten: Leonard Bernstein, Aaron Copland, en vooral van Eric Whitacre (1970), die ook dirigeerde en de onderdelen aan elkaar praatte. Whitacre’s muziek raakt veel mensen, niet alleen luisteraars maar ook zangers. Zijn werk Lux Aurumque is begonnen als een project waarbij tientallen zangers solo hun partij opnamen, en als een filmpje instuurden. Daarna werden alle ingezonden partijen gecombineerd tot één enkele uitvoering door een virtueel koor van 185 zangers. Het resultaat is op YouTube te beluisteren (in dit filmpje vertelt hij over de achtergrond van het project). Het is ontroerend om te zien en te horen hoe tientallen zangers (en in latere koorprojecten zelfs duizenden zangers) zich werkelijk met elkaar verbonden voelen door virtueel samen te zingen.

Muziek verbindt

De muziek van Whitacre heeft een sterke religieuze of spirituele lading: luister maar eens naar zijn werk Hallelujah. Zijn muziek is complex, maar ligt desalniettemin makkelijk in het gehoor, nu eens teder (This Marriage), dan weer troostrijk (The Seal Lullaby). Maar het belangrijkste voor mij is dat zijn muziek verbinding legt, tussen zangers, luisteraars, en misschien ook met het hogere of diepere in ons.

Al deze lijnen werden aan elkaar geknoopt bij de afsluiting van het concert, waar Eric Whitacre het koor èn publiek dirigeerde in een geconcentreerde en ontroerende samenzang van het gospellied Down in the River to Pray. Door die samenzang waren wij, dirigent en koor en publiek, even verbonden met elkaar, en met iets hogers. En eigenlijk is het heel bijzonder dat dat ook gewoon te ervaren is tijdens een dienst in de Geertekerk.