Raadsel

Ze was wakker en toen ze me zag was er herkenning. Er was een lichtheid in haar blik die ik wel van haar kende. Ik kende haar al jaren.

Van de huiskamer reed ik haar naar de beslotenheid van haar kamer. Ze was er op achteruit gegaan. Als er wat gezegd wilde worden, begon ze met een correcte zin, maar die verzandde al snel. De woorden werden niet meer gevonden.

De lichtheid in haar ogen ging na een poosje over in die ontevreden, haast verwijtende trek in haar gezicht die ik ook goed van haar kende. Gelukkig braken haar glimlach en lichtheid steeds weer door. Ik bewoog mij naar de golflengte van haar vriendelijkheid en sloot erop aan, met blijdschap.

Eigenlijk werd haar hele leven samengevat in die elkaar afwisselende uitdrukkingen op haar gezicht. Van de verongelijkte naar de heldere, liefdevolle kant.

Het was alsof de liefde van haar man die al elders was, haar ziel omhoog trok. Of was dat mijn verbeelding? In ieder geval was ook hij en de liefde die ik tussen hen had bespeurd, bij me als ik naar haar keek.

Zonder nog veel moeite te doen voor woorden, keken we elkaar rustig in de ogen, die afwisselend opklaarden en dan weer betrokken raakten zoals de zon en het spel met de wolken.

‘Ik hoop dat je hier niet lang meer hoeft te zijn’, was mijn laatste zin en ik pakte haar beide handen. Nog een laatste mooie blik van haar.

Wonderlijk ons leven, een donker en prachtig raadsel.

Een maand later overleed ze.