Nieuwe stappen en het goede behouden

De lockdown; het leven van alle dag komt plots tot stilstand, geen wekelijkse gang meer naar de Geertekerk om te oefenen met de cantorij, eerst voorlopig, dan steeds langer, de online diensten beginnen en worden steeds perfecter. Maar niet het zingen, ook het ritueel van thuis oefenen krijgt geen nieuwe voeding en komt tot stilstand, zelfs het praten met anderen wordt minder. Het wordt stil. Ik voel me als iemand die wat zit te lezen in een wachtkamer, zo nu en dan een kopje koffie drinkt en afwacht tot het leven weer verder gaat.

Het verleden loslaten

Dan midden in de lockdown vinden we een nieuw huis en is er alleen nog maar het opruimen en leegruimen van het oude huis en het voorbereiden van het nieuwe. Kasten uitruimend en rommelend op zolder in oude mappen en dozen komen verbazingwekkende flarden van het verleden langs en ik besluit daar afscheid van te nemen. Het geconsolideerde en niet meer te veranderen verleden hoeft niet langer vastgehouden, nog één keer kijken en dan loslaten, ruimte scheppen voor de volgende levensfase, want zelfs tijdens een lockdown bleek ik tenslotte geen oude papieren te gaan herlezen, liever een nieuw boek! Niet meer later als ik oud ben……..

Dus maak ik schoon schip en ben vastbesloten geen ballast meer mee te dragen om in scheepstermen te blijven. Alleen nog wat we echt nodig hebben en waar we op gesteld zijn gaat mee.  Alles krijgt een herwaardering en ik een “opgeruimd gemoed.”

De van rode klei gemaakte muur die Guido Geelen maakte van afgedankte spullen – ik kwam die op een tentoonstelling in Voorlinden tegen (zie foto) – verbeeldt prachtig de versteende lava- lagen van het verleden en wat we daar allemaal in opslaan en hoe we onbedoeld hoeders worden van spullen en oude brieven.

Niemandsland

Nadat alles op zijn plaats gezet is in het nieuwe appartement en de lockdown rustig verder kabbelt in al zijn variaties, kom ik eerst in een niemandsland terecht. Terwijl ik nota bene hemelsbreed maar 1,5 km verderop ben gaan wonen, waar hebben we het over! Toch voel ik mij komend vanuit de drukke rommelige oude stad naar een net gebouwde wijk met uitzicht op groen en water, alsof ik op een andere planeet neergezet ben en moet opnieuw kalibreren. Footloose is een goed woord voor wat ik ervaar. Alles lijkt wat te zweven. Florus gaat in zijn laatste preken ook in op dit fenomeen van het afscheid en het nieuwe begin en haalde de woorden van Inayat Kahn aan “je dagelijks leven is je tempel, je religie” dat moet dus weer opgestart, dat is duidelijk.

Nieuwe stappen

In het leven voor Corona dienden zich nu eenmaal vanzelf regelmatige contacten aan of onderwerpen waarbij ik betrokken raakte en mee aan de slag kon. Nu vereist het reflectie en om Florus nog een keer aan te halen, “hoe richten we ons leven in als alles straks weer mag, wat telt echt….”

Ik bezin mij dus in de nieuwe rust die ik ervaar op het antwoord op deze vraag. Zo plaats ik mijn voeten op nieuwe grond.

De vraag naar blogschrijvers voor de nieuwsbrief kwam dus op het goede moment. Het is een steuntje in de rug om te focussen en mij te bezinnen op wat ik ga doen nu alles stapje voor stapje weer mogelijk wordt. Ik heb er zin in, vertrouw er op en hoop ook weer te gaan zingen straks !

Het goede behouden ten slotte.