Littekens die het leven maken

Ik heb een litteken. Het zit op mijn knie. Nee, eigenlijk op de helft tussen mijn bovenbeen en mijn knie, maar toen het ontstond zat het op mijn knie. Ik weet het nog goed; ik was als 6-jarig kind aan het spelen op de oude roestige duo-schommel in de tuin van mijn opa en oma. Hoger en hoger, harder en harder wilde ik tot de schommel brak en ik een roestig stuk metaal in mijn knie kreeg.

Dagelijks als ik onder de douche sta, mij aankleed word ik door mijn litteken herinnerd aan het schommel incident. Maar niet alleen dat, door mijn litteken denk ik dan altijd even aan mijn grootouders die nu niet meer leven, maar die zich destijds liefdevol over mij ontfermden. Dat wat er toen was is nu op mijn lijf getekend.

Getekend door het leven

Littekens, tekenen van het leven, we dragen ze allemaal. Soms zichtbaar voor de ander, vaak slechts verborgen in herinneringen. Naarmate ik ouder word, hecht ik meer waarde aan mijn zichtbare en onzichtbare littekens. Niet alleen brengen ze me terug naar momenten die mij in mijn geraakt hebben, ook besef ik dat ze mijn unieke bagage zijn die ik met mij meedraag. Ze zijn voor mij de ingang naar mijn herinnering, mijn hart, mijn trauma’s, mijn pijn. En ze zijn niet overdraagbaar, ze blijven alleen bij mij.

Mijn eigen kinderen (4 en 6) zitten ook onder de butsen barsten en krasjes. Als grap zeg ik wel eens dat een kind zonder blauwe plekken niet gespeeld heeft. Nu ik dit zo schrijf zit er ook een waarheid, een hoop en een wens in die grap.

Uniek

Het is waar dat ook mijn kinderen mens zijn, dat ze over een aantal jaren naar hun lichaam kijken en herinnerd worden aan die momenten die hun leven getekend hebben. Ik hoop dan maar dat ze op dat moment ook een liefdevolle herinnering hebben aan diegenen die nu om hen heen zijn. En ik wens dat ze mogen ervaren dat zij uniek zijn zoals ze geworden zijn, zoals het leven hun getekend heeft. Het is dan niet altijd een mooie tekening, maar het is wat het lichaam en leven uniek maakt.