Dragen

Er is nog zomer en genoeg
wat zou het loodzwaar
tillen zijn, wat een gezwoeg
als iedereen niet iedereen
ter wille was
als iedereen niet iedereen
op handen droeg.                                 (Judith Herzberg)

Containment

Dit prachtige gedicht van Herzberg, roept voor mij de vraag op hoe dragen we elkaar dan op handen? Wanneer we elkaar niet of minder vaak in levende lijve zien. Niet alleen door vakantietijd, maar vooral door ‘social distancing’. Er is een natuurlijke neiging van mensen om een groep die van waarde voor hen is, bij elkaar te houden, ja zelfs te dragen. ‘Containment’ heet dat, een woord uit de sociale psychologie. Denk maar aan een ‘container’, een ‘samenhouder’, iets wat de zaak bijeenhoudt, omvat en draagt. Zo kun je jezelf ‘containen’: je eigen sores dragen en jezelf in de hand houden. Maar het kan ook een groep betreffen. Alsof iemand dan zijn of haar hand onder de gemeenschap houdt, mensen bijeen houdt, verbindt en draagt. Vaak gaat dat bijna ongemerkt.

Geloofsgemeenschap

Ook in een (geloofs)gemeenschap waarin mensen graag op eigen benen staan, zijn er meerdere mensen die het geheel dragen en bijeen houden, de een meer uitgesproken, de ander meer in het verborgene. Ik denk aan de kerkenraad, de predikanten, bepaalde mensen van wie men kan zeggen dat ze de ‘pilaren’ van een gemeenschap zijn. Mensen op wie je altijd kunt rekenen en bouwen.

In de lucht

Je kunt mijns inziens elkaar alleen maar dragen wanneer je elkaar in levende lijve en met een zekere regelmaat ontmoet. Als je elkaar niet of minder ziet, komt een gemeenschap in de lucht te hangen, virtualiseert, vervluchtigt, brokkelt af of lost langzaam op.

Laten merken

Nogmaals hoe dragen we elkaar op handen in deze tijden? Nog preciezer: Hoe geven we elkaar het gevoel: jij wordt nog steeds op handen gedragen? Ik ben benieuwd hoe u dat gevoel krijgt. Waarschijnlijk is dat per persoon weer anders.

Voor mij is het belangrijk te weten, ook al zie je iemand niet, dat diegene er wél is, op z’n post en benaderbaar. Op wie je, als het nodig is, kan terugvallen. Het andere is, juist nu, dat we elkaar laten mérken: ik denk aan je, ik voel me met jou verbonden. Iets bewuster, iets actiever, iets regelmatiger.

Binnenkort begin ik aan een tweede belronde, en ga zo mogelijk weer op huisbezoek. En alleen samen kunnen we het loodzware tillen lichter maken. Er is nog zomer, toch?