De kunst van het ontvangen

Stoelen kopen met Jung

Pfff, hoe gáán die dingen? Ik kom tot een ontdekking en als vanuit het niets wordt er gelijk op ingehaakt. Toeval? Nee, dat denk ik niet.

Even wat inleiding: Dankzij de versleten stoelen van de Geertekerk is een oude liefde van me opnieuw leven ingeblazen; cursus geven over het gedachtegoed van C.G. Jung. Om de stoelen te kunnen vervangen was geld nodig. Voor het inzamelen van geld werd een talentenveiling georganiseerd. Mijn aanbod: een introductie op Jung. Het verkocht goed. Twee introductieavonden volgden, en er volgde meer. Mijn zelfvertrouwen groeide zodanig, dat ik ook thuis weer een cursus aanbood en ben gaan geven. De cursusinhoud van 10 jaar geleden is aangepast, opnieuw gestructureerd en voorzien van nieuwe oefeningen; een creatief proces, waar ik van geniet. Mijn leven is hierdoor verrijkt. Het verheugt me om met anderen bezig te zijn met die benadering van Jung, die zowel veelomvattend is als dicht op je huid blijft, juist nu de wereld in zoveel opzichten de menselijke maat lijkt te overstijgen. Jung geeft houvast om binnen je cirkel van invloed iets te doen en een open blik te behouden.

Oefenen

Natuurlijk daagt het geven van de cursussen over Jung mij extra uit om kritisch naar mezelf te kijken. Als ik nieuwe oefeningen maak probeer ik ze eerst zelf uit. Onlangs haalde ik als beeldspraak voor onze psychologische ontwikkeling de reis van de held aan. In mythologische verhalen volgt de hoofdpersoon globaal eenzelfde route. Een vast onderdeel van die route is het krijgen van een ogenschijnlijk té moeilijke opdracht. De opdracht weigeren levert stilstand op, ondergang. De opdracht aanvaarden leidt tot beloning, maar vraagt moed. Hulp uit onverwachte hoek is een ander vast onderdeel van de route. En steeds komt die hulp in een onverwachte vorm, bijv. een oud vrouwtje, een gebocheld mannetje, een touw, zoiets. Een niet te missen stap is het aanvaarden van die hulp of het geschenk. Op Facebook zou je waarschijnlijk zelf niet over je probleem schrijven. Maar als je hulp aanneemt zou het misschien wel, vastgelegd door een toeschouwer, circuleren in zo’n ‘wonderfilmpje’met erbij zoiets als: die jongen haalt de overkant niet, maar dan gebeurt er iets onverwachts!

Ontdekking: hulp brengt je verder

En hierover gaat de ontdekking, waarover ik in het begin schreef. Ik worstelde voor de zoveelste keer met een bepaald thema. Misschien herken je dit in je eigen leven. Ik besefte, dat mijn denken op dit punt irrationeel was, buiten proporties. Er was frisse wind in mijn gedachten nodig en ik vertelde een vriend erover met de vraag of hij mee wilde kijken. Schaamte. Het was niet de eerste keer, dat ik hem ermee lastig viel. Hij stelde me per app een vraag, we hadden geen tijd voor een afspraak. Die vraag riep meteen weerstand op. Dus nam ik tijd om met afstand naar mezelf te kijken. Wat ik zag: iemand die hulp (een geschenk) weigerde te ontvangen. Dit inzicht was als een frisse wind in mijn hoofd en tilde me op uit mijn gevoel van machteloosheid. Ik wist meteen wat me te doen stond.

Het zijn geschenken, die opmerkingen van mensen om ons heen, de vragen, verhalen, de uitnodigingen om deel te nemen, de verzoeken om in te zetten wat je in te zetten hebt. En het is zonde om die geschenken niet met open armen te ontvangen.

Tja, dus als precies op het moment, dat ik dát weer besef, de vraag komt of ik een stukje voor de Geertekerkblog wil schrijven…
Pfff, hoe gáán die dingen?

P.S. Vraag jij je af of die vriend inmiddels weet, dat hij me met zijn vraag zo hielp? Ja, natuurlijk! Hij stelde wel direct een volgende vraag…