Je weet niet wat je hoort…..
Geschreven door Marianne van Waveren-Kemp
Je weet niet wat je hoort… Het programmaboekje ligt in de bus, samen met de Geertebrief. Ruim 30 pagina’s inspiratie. Cursussen, een diner, een ontmoetingsdag, een lunch, dansen en Jung, ‘Zenmeester Jezus’, ik doe maar een greep. Je zou overal aan mee willen doen.
En dan bekruipt me plotseling het gevoel dat ik iets mis. Dat ik op één been sta, het been van de inspiratie is stevig en mooi. Luisteren, lezen, ervaren, delen, ons verdiepen, vieren.
En het andere been? Een kleine halve pagina, been van de diaconie. Oei, ben ik nu te kritisch? Uit de inspiratie volgt toch als vanzelf onze verantwoordelijkheid voor de noden van de wereld, zoals we dat ooit noemden? En die verantwoordelijkheid hoef je niet helemaal in de kerk te beleven. Kan in je eigen omgeving vorm krijgen. Is waar. Maar waar het hart vol van is, loopt de mond van over, zegt het spreekwoord. Dan mis ik toch wat.
Ik heb weet, zoals wij allemaal trouwens, van een geweldige toekomstige diaconale nood. Die van onze klein- en achterkleinkinderen in een wereld van overstromingen, windhozen, droogte, vluchtelingen, dierenleed… Kunnen we daar ook aandacht aan geven?
Dan lezen we bijvoorbeeld het prachtige boekje van onze voormalige dichter des vaderlands Ramsey Nasr, De fundamenten.
Aandacht voor de noden van de wereld
Een mens wil overzicht bewaren, helderheid hebben, meent Nasr. Wordt het probleem reusachtig, dan verlamt het ons mededogen en handelen we niet. ‘Allesomvattende rampen sussen ons in slaap… we raken niet vooruit… we willen geen dierenleed, wel vlees eten; wel goedkope spullen, maar geen uitbuiting. We verbinden geen conclusies aan een waarneming. Maar ja, het probleem is te groot, dat verlamt. ‘Wat de gevolgen zullen zijn als we het roer niet omgooien – daarvoor verwijs ik graag naar Netflix. Bekijk een gemiddelde rampenfilm, haal de zombies weg en je bent op de hoogte’. ‘Ik zeg niet dat wij ons in Nederland dagelijks schuldig moeten voelen om de rijkdom die wordt genoten dankzij de grove misstanden van onze voorvaderen.’ ‘De term wingewest hebben we afgeschaft, de praktijk is identiek. De hele aarde is ons wingewest.’
Er zijn veel initiatieven voor duurzaamheid, kleinschaligheid en leefbaarheid. Maar de overheid moet wel meedoen. Dus pleit Nasr voor gerechtelijke sancties (zoals in Urgenda-zaak, zaak Milieudefensie tegen Shell namens Nigeriaanse boeren). ‘Als je wildplassen beboet mag je voor het vernietigen van de planeet misschien ook wel een bekeuring uitschrijven.’ Ik kan wel lachen om zijn formuleringen…
Wij rijpen als de vruchten
‘Wij kozen soberheid tot bondgenoot’, de eerste regel van Ida Gerhardts gedicht Tuin van Epicurus, ‘de dag is als een honingkorf gevuld en vriendschap is in onze tuin genood.’ Samen in de Geertekerk!
