Hoe dan ook

In de etalage van Hamburgerstraat 34 staat een kooi, het deurtje staat open en een groepje mensen staat half binnen en half buiten. Hoe dan ook lees ik op het kaartje dat Pinky Messchaert erbij geplaatst heeft.

Hoe dan ook, ik weet niet precies wat ik ervan moet denken. De scene heeft een zekere aantrekkingskracht, maar wat wil Pinky ons vertellen? Meestal is het volstrekt duidelijk wat ze de voorbijgangers laat zien. Van oude materialen, vaak ijzer, stelt ze beelden samen. Ze noemt zichzelf dan ook beeldopbouwer. Vaak is het een dier, je herkent het meteen. Anatomisch klopt het allemaal. Pas daarna zie je waaruit zo’n beest is samengesteld. Daar word je vanzelf vrolijk van. Ik kan het niet helpen, maar ik schiet er vaak van in de lach. Zo leuk, het is omdenken voor gevorderden.

Hoe dan ook

Hoe dan ook, gaat die kooi over ons? Gaat het over de tijd waarin we ons nu met z’n allen bevinden? Blijf thuis, maak zo min mogelijk reisbewegingen. Alleen zo krijgen we samen het virus eronder. We moeten dit met z’n allen doen. Zo maar wat kreten die ons ingepeperd worden.

Maar wij worden naar buiten getrokken. We willen helemaal niet meer thuis blijven. De sneeuw riep, het ijs vroeg om schaatsen en nu roept de zon en zie je overal plukjes mensen rondhangen. We willen elkaar ontmoeten, gewoon zomaar, niet via een scherm, maar spontaan. We willen uit, we willen sporten, we willen…. we hebben ons al zo lang aan de regels gehouden. We kijken uit naar het moment dat we ze mogen laten vieren, maar hoe dan ook doen we natuurlijk gewoon wat er van ons gevraagd wordt. Voor die ander, voor ons allen.

Dus we laten ons weer naar binnen duwen, morrend misschien, maar we schikken ons. Nog even volhouden. Tot de vaccinaties, dan zal de wereld weer langzaam voor ons open gaan. We houden ons vast aan die belofte en proberen hoe dan ook de moed erin te houden.

Rituele dans

Waren er lichtpuntjes deze week vragen wij aan elkaar. Elke week dezelfde vraag. En terwijl er niets gebeurt blijkt er altijd wat aan te wijzen. Soms klein en persoonlijk, soms groter en ver weg. We delen wat ons getroffen heeft. Een boek, muziek, iets uit de wereld om ons heen, iets dat je nieuw ontdekt hebt, van alles.

De overheid en de media – de beleidsmakers, de uitvoerders, alle specialisten, onderzoekers en vragen stellers – in rituele dans draaien ze om elkaar heen. Leiden en volgen, draaien en op schreden terugkeren, stapje vooruit en stapjes terug om samen verder te komen. We willen veel, maar weten soms weinig, geef toe. Veroordeel niet te gemakkelijk wie hun best doen.

Al die beweging zie ik terug in deze kooi met die stok uit een tafelvoetbalspel: duwen, trekken en draaien, teamwerk.

Hoe dan ook.