Berichten van het coronafront

Je hebt het aanvankelijk niet in de gaten maar als geestelijk verzorger in het ziekenhuis, bevind je je in een gebied waar het bijna in elk journaal over gaat, het is in zekere zin een front. Je staat dan ingepakt en wel aan de bedden bij de mensen die geveld zijn, die samen liggen op de zogenaamde cohortafdelingen. Dit is dus geen ver van mijn bed show. Hier is geen plaats voor complottheorieën, ontkenning of miskenning.

Getekend

De tweede golf is anders dan de eerste. De sfeer is nu minder nerveus dan in maart, april, mei. De wegen zijn inmiddels gebaand door dit onbekende gebied. De druk is er wel. Dat voel je in de teamposten in de kliniek. Hergroepering van het personeel, besmettingen onder verpleegkundigen en ander personeel. Een deel van de meer dan 16.000 landelijk besmette zorgmedewerkers is er goed vanaf gekomen met milde klachten en nauwelijks restverschijnselen. Een ander, aanzienlijk deel, kampt nog steeds met klachten, soms onherstelbaar. Jonge verpleegkundigen die getekend zijn voor hun leven.

Samen

Ik vind de organisatie, de samenwerking en de inzet in ons ziekenhuis fantastisch. Het gevoel van samen ervoor te staan, wordt verdiept. Boven de mondkapjes uit herkennen we elkaar met gemak aan de ogen, de stem, het hele voorkomen. Het is een soort test in hoeverre we elkaar kennen. De reguliere zorg wordt met man en macht in de lucht gehouden. De besprekingen op hoog niveau gaan daar over: hoe houden we de reguliere zorg overeind, hoe verdelen we het beschikbare personeel, ingewikkelde logistiek operaties met botsende belangen. Wat doen we als het aantal besmette mensen weer toeneemt….hoe betalen we die 1000 euro bonus aan alle medewerkers, enzovoort?

Nodig zijn

Ik kan niet anders zeggen dan dat het ook een zeker voldoening geeft om nu niet ergens achter een laptop te hoeven zitten in een zoommeeting, maar midden in de samenleving, als het ware aan het front te staan en mensen fysiek aan het bed bij te kunnen staan, verhaal te laten doen, mee te leven, mee te denken, soms perspectief te kunnen bieden, met en voor hen te bidden en hen te laten voelen dat ze niet alleen zijn, nu en in het uur van de dood.

Voor de stemming van deze periode is het gedicht van Ingmar Heytze dat ergens aan een muur prijkt in ons ziekenhuis treffend:

Nu we nodig zijn
Het liefst waren we hier niet nodig
Graag zagen we de zalen stil, de operatiekamers leeg.
Onze liften hingen bij voorkeur roerloos in hun schacht te wachten.
Liever zoemden alle apparaten soezig voor zich uit, overbodig voor vandaag.

Zelfs u was liever ergens anders, bezig met heel andere zaken.
maar nu we nodig zijn maken we ieder bed zo thuis als het maar kan,
elke kamer een behouden huis.

Van zorgen maken we een werkwoord om te delen.
Niemand is alleen, kijk naar de mensen om u heen, u bent als iedereen.
Ergens gaat u al, in ander licht, met wie u niet kunt missen weer de wereld in.

De tijd is hier, een lange witte gang.
Aan het begin zit u te wachten op wat komen gaat.
Het einde is niet altijd goed te zien, maar wees niet bang,
Wij weten dit: daartussen staan wij.