Kindskinderen

Met vierendertig volwassenen en negen kinderen – drie generaties afstammelingen van mijn vader en zijn broer – waren we bij elkaar. Het is een jaarlijks terugkerende gebeurtenis waar we veel lol in hebben. Op zo’n dag denk ik vaak aan bijbelteksten waarin het zien van je kindskinderen wordt beschreven als een zegen. Bijna iedereen in de familie van mijn generatie heeft er inmiddels ervaring mee en ja, het is bijzonder en voor wie het zo wil noemen: een zegen.

Zorgen

Toch vraag ik me af of eerdere generaties grootouders zich ook zulke grote zorgen maakten over de toekomst van hun kleinkinderen. Is dat van alle tijden en plaatsen of is er in onze tijd echt meer reden ons zorgen te maken over wat komende generaties te wachten staat. Ik kan me niet herinneren dat er ooit actiegroepen waren van grootouders. Ik ben lid geworden van ‘Grootouders voor het Klimaat‘. Want klimaatverandering is een van mijn grootste zorgen. Met een zoon die klimaatjournalist is en een schoondochter die zich als wetenschapper inzet voor het klimaat kan het niet anders of het is een vast gespreksthema.

Groene Geert

Tijdens de familiedag geniet ik van alle gezelligheid, maar de dagen erna denk ik over de vraag hoe zegenrijk het leven voor volgende generaties nog kan zijn. Als de zeespiegel stijgt, als de temperaturen steeds verder oplopen, als…wat dan? Meestal lukt het me om hoopvol te blijven, om te bedenken dat elke nieuwe generatie ook weer nieuwe kennis verwerft en problemen (gedeeltelijk) weet op te lossen. Maar soms zakt me de moed in de schoenen. Dan loop ik graag de kerk in om een kaars op te steken voor mijn kleindochter en voor alle kinderen die deze aarde in nood van ons erven. Dan ben ik ook blij dat de Groene Geerte er is in onze gemeenschap met initiatieven rond duurzaamheid en klimaat. Samen studeren, actie voeren of anderszins actief zijn houdt immers ook de hoop levend. En hoop voor de toekomst: daar kan ik wel wat van gebruiken.