Web

‘Breuklijnen’ was het thema van de retraite van alle dienstdoende remonstrantse predikanten. Het ging om mogelijke breuklijnen tussen ons en binnen ons kerkgenootschap. En die zijn er. Als je er naar gaat zoeken zijn er genoeg te vinden. En het is belangrijk om die boven tafel te krijgen, ze te erkennen en vervolgens er een eerlijke gedachtewisseling over te voeren. Er zijn vele breuklijnen alleen al tussen mensen die als geestverwanten beschouwd kunnen worden. De een is meer maatschappelijk, de ander mystiek georiënteerd, en een derde is beide. De een is op kunst en muziek gericht, een ander op intellectuele eruditie, en weer een ander hoofdzakelijk pastoraal gericht. Ook theologisch en spiritueel lopen er breuklijnen. We bespraken in kleine groepjes elkaars Pinksterpreken, maar sommigen begrepen niets van elkaar. Werelden van verschil en onbegrip. Er was soms ook het feest van de herkenning.

Wat me het meest verbaasde is dat ondanks diepgaande verschillen er een gezamenlijkheid was en zelfs een saamhorigheid, althans zo heb ik het ervaren, een bij elkaar horen op de een of andere manier.

Een web van gezamenlijkheid

Eigenlijk werd het thema ‘breuklijnen’ ongedwongen overdekt door een subtiel web van gezamenlijkheid.

En vraag me niet wat het nu precies was, dat web, dat je ook zomaar kunt stuk trekken. Het was ook geen spreekwoordelijke ‘mantel der liefde’ die alles bedekt. Ik stel me bij die uitdrukking een zware winterse mantel voor die drukt en benauwt. Nee, het was een subtiel, luchtig web.

Dit zou je ook de geloofsgemeenschap toewensen en eigenlijk de gehele samenleving, dat ‘iets’ alle verschillen en tegenstellingen kan overstijgen en ons ongemerkt verbindt en bijeenhoudt. Opdat wij niet uit elkaar vallen, ‘dat wij niet uit elkaars genade vallen’ (H. Oosterhuis, NLB: 601:1).

Heeft dat ‘iets’ te maken met een elementaire menselijkheid die ons diepgaand verbindt, het gegeven dat we allemaal sterfelijk zijn, kwetsbaar en op anderen aangewezen? Of houdt ‘Iets’ ons ook bijeen. Ik hoop het van harte.