Ont-moeten

Een ontmoeting die uitmondde in een vriendschap. Dat overkwam mij ruim 15 jaar geleden in de Geertekerk. Net als ik volgde ze in 1999-2000 de oriëntatiecursus bij ds. Tina Geels. Ze viel me meteen op door haar bedachtzaamheid, haar kennis van de bijbel en haar eigenheid. Na afloop in ’t café en na het einde van de cursus spraken we elkaar nog dikwijls. Ze bleek uit een gereformeerd gezin te komen. In haar volwassen leven miste ze de ruimte voor een eigen geloofsbeleving. Er ‘moest’ zoveel van het geloof in haar ouderlijk huis. Ze vermeed de kerk. Maar je kunt de kerk wel uit je leven bannen, maar wat er met de paplepel is ingegoten, krijg je er niet zo gemakkelijk weer uit. Zou ze misschien bij de remonstranten kunnen vinden wat ze ondanks alles bleef zoeken?

Na de oriëntatiecursus was de spannende vraag wie zich aan de remonstranten zou verbinden en wie niet. Zelf ben ik ‘buitenkerkelijk’ en fel anti-religie opgevoed. Als kind al ging dat er bij mij niet in. Maar dat hield ik lang voor mezelf. Rond mijn 50^ste verjaardag zocht en vond ik in de Geertekerk de ruimte voor mijn eigen geloofsbeleving. En ik hoopte dat zij ook die stap zou zetten. Maar ze kon het niet. Ze was langdurig en diepgaand bij zichzelf te rade gegaan waarom. En ze kwam er uit. “Ik heb de rest van mijn leven nodig om te ont-moeten”, verklaarde ze.

Ont-moeten brengt ruimte en vrijheid

Dat begrip ont-moeten vind ik een vondst van haar. Ik moest er weer aan denken, toen ik een paar maanden geleden 65 werd. Een diepe gewaarwording van ont-moeten maakte zich van mij meester. Terwijl ik op geen enkele manier met spijt terugdenk aan de periode dat ik betaald werk deed, zo’n veertig jaar.

Maar de vrijheid en ruimte die ik nu ervaar, voelen als een groot geschenk.

Voor mij is het heel waardevol dat ik mij in die sfeer kan en mag inzetten in de Geertekerk, waar ik ruimte en vrijheid ervaar, niet alleen voor mijn eigen geloofsbeleving maar ook voor mijn inzet. En dat vervult me weer met een gevoel van dankbaarheid.