No woman left behind
Geschreven door Pieter Bons en Roosmarijn Luiken
Onze dochter wordt zondag in de Geertekerk gedoopt; een eeuwenoud gebruik. Inwijdingsrituelen zijn trouwens veel ouder en wijder verspreid dan deze christelijke traditie. In bijna alle culturen kom je ze in enige vorm wel tegen: zo ondergaan binnen het Hindoeïsme moeder en kind enkele dagen na de geboorte beschermingsrituelen om het kind van een goed lot te verzekeren en op het Pacifische eiland Vanuatu worden jongens pas mannen nadat ze 30 meter naar beneden zijn gesprongen met lianen om hun enkels gebonden in een soort biologische bungee jump. Maar ook in het studentenleven, het leger en de topsport vind je verschillende vormen van introductie rituelen. Ze fungeren als snelkookpan om een onderlinge band op te bouwen en het groepsgevoel aan te wakkeren.
Afbakenen
Blijkbaar hebben we als mensen de behoefte om onze groep af te bakenen en nieuwe leden op een expliciete manier op te nemen. Lidmaatschap is niet vrij toegankelijk en ook niet vrijblijvend. Maar daar krijg je dan ook iets voor terug. Eenmaal lid van de groep is er een sterke solidariteit – no man left behind – en krijg je als nieuweling de rijke historie en gedeelde normen en waarden van de groep overgedragen. Je wordt onderdeel van iets dat groter is dan jezelf. Dat heeft wel iets spiritueels…
Deel van een groter geheel
De keerzijde is natuurlijk dat je mensen uit zou kunnen sluiten. Voor ons is de doop dan ook geen voorwaarde, maar wel een mooi gebaar. De gemeenschap waar we ons kind in willen opnemen bestaat uit de kerk en onze vrienden en familie, maar uiteindelijk de hele mensheid. Een symbolische overgang van een individueel mensje naar een onderdeel van iets groters. En haar komst zet ook ons leven in een groter perspectief. We spreken de intentie uit om haar op te voeden met die rijke traditie en het besef dat we niet alleen voor onszelf leven maar er voor elkaar moeten zijn, anders kan de groep niet bestaan – no woman left behind.
