Geloof begint bij jou, maar we doen het samen

Hoe ben jij hier verzeild geraakt? De vraag die bij menig kennismakingsrondje gesteld wordt en die meestal beantwoord wordt met een beschrijving van een zwerf- en zoektocht tot aan het landingspunt: de Geertekerk. En ook ik ben hier geland en heb wortel geschoten. Maar mijn binding met de Remonstranten is niet afhankelijk van deze (fijne) plek, mijn echte band met de Remonstranten zit ‘m in het gedachtegoed en de levenshouding die ik van huis uit meekreeg en het besef dat je anderen nodig hebt om zélf te kunnen groeien en bloeien.

Vrijheid en verdraagzaamheid

Toen ik lid werd was het voor mij niet zo van belang of God nu wel of niet bestaat. Ik was natuurlijk wel bezig met die vraag, maar ik kan hem niet beantwoorden, zonder dat er een rationele tegenstem de kop opsteekt en twijfel zaait. Daarom vroeg ik mij af wat ik dan anders zou doen als God niet zou bestaan. Dat bleek niet zo veel te zijn. Als vanzelf kwamen de dingen naar voren die mij aan het leven en aan deze kerk binden.

Van jongs af aan ben ik door mijn ouders meegenomen naar de kerk en ik heb mij er altijd welkom en thuis gevoeld. Zondagschool en catechisatie waren een feest. We werden daar vooral uitgedaagd om na te denken en om met elkaar in discussie te gaan over de wereld om ons heen, en o ja, soms hadden we het ook wel eens over een bijbelverhaal. We leerden van elkaars manier van denken, praten en geloven, maar vooral was er altijd ruimte en respect voor een afwijkende visie. Je hoefde je er niet voor te schamen, je kreeg gewoon ruimte om anders te zijn. Hierdoor ontstaat een gevoel van vrijheid dat ik als een groot goed beschouw.

Het is gewoon keihard werken om een geloofsgemeenschap te zijn

Zelf kom ik uit Nijmegen, een kleine gemeente, waar iedereen elkaar kent. Wat mij altijd diep heeft getroffen was de verbondenheid van die gemeenteleden met elkaar. Ze leefden samen op en deden veel voor elkaar en voor hun geloofsgemeenschap. Er kwamen hechte banden uit voort. Dat wilde ik ook wel, bouwen aan dit soort contacten en vriendschappen die je leven lang meegaan.

Maar die kunnen pas ontstaan en groeien als je samen ergens aan werkt, ook de geloofsgemeenschap moet onderhouden worden. Ik sta in een traditie die ik graag wil doorgeven aan degenen die na mij komen. Dat betekent dat ik daar zelf mede verantwoordelijk voor ben. Door ons in te zetten voor de gemeenschap, het maakt niet uit op welke manier, krijgt deze de kans om voort te bestaan en mee te groeien met de tijd, zodat ze fris blijft en kan blijven aanspreken en aantrekken.

Door mee te doen aan activiteiten en commissies ontstaan er door de jaren heen banden met de mensen met wie je dingen samen hebt gedaan, je raakt verweven en je gaat je steeds meer deel voelen van het grotere geheel.

En dan kom ik weer terug bij God. God blijft voor mij een geheim. Maar misschien kan ik hem indirect leren kennen in de wereld om mij heen, in de mensen die ik ontmoet, in de muziek of andere kunstvormen. In alles en iedereen zit iets bijzonders verborgen voor degene die het wil zien.