Fijn idee dat alles altijd doorgaat

Vroeger gingen wij ook naar de kerk, elke zondag met het hele gezin. Ik ga nu nooit meer. Het is gewoon gestopt. Er is niets gebeurd, het was eigenlijk best OK. Ik heb communie gedaan en vormsel, was misdienaar, nou ja, je weet wel. Het leek opeens niet meer zo belangrijk. We gingen minder, we gingen alleen met feestdagen, we gingen helemaal niet meer. Mijn moeder gaat nog wel zo nu en dan. Ik geloof wel hoor, er is wel wat, wat meer dan helemaal niets. Soms mis ik het wel eens, de saamhorigheid, de warmte, de vaste woorden. Toch ga ik niet meer, gek eigenlijk. Maar weet je, ik vind het een fijn idee dat het doorgaat, dat ik áls ik zou willen zo naar binnen kan lopen. De computermeneer keek mij opeens verlegen aan. We moesten beiden lachen. Tja, zei hij toen zelf al, als iedereen zo doet als ik schiet het niet op.

Precies wat ik denk bij zo’n verhaal. Toch maar hopen dat anderen de tent in de lucht houden. Anders is er niets meer om naar terug te gaan. Ik vertel hem dat ik de kerk trouw ben gebleven. Natuurlijk, er zijn periodes geweest dat ik bijna niet kwam, maar ik heb wel altijd verantwoordelijkheid genomen voor mijn beslissing om lid te worden van de Remonstranten. Op z’n minst gezorgd dat ik niets kostte en daar mijn bijdrage op aangepast, juist in de hoop dat dit anderen in staat stelde om het allemaal gaande te houden, totdat ik weer zou aanhaken.

Zoekend geloven

Op de gemeenteavond ter voorbereiding van de AV van Beraad spraken we in kleine groepen met elkaar over de vraag wat je zoekt in de kerk. Voor mij is de gemeenschap van gelovigen belangrijk. Ik heb mensen om mij heen nodig die mij bij de les houden en helpen op mijn weg door het leven, aan wie ik mijn verhaal kan spiegelen, die luisteren zonder meteen te oordelen, maar ook niet te beroerd zijn om weerwoord te geven om mij daarmee nieuwe wegen te laten verkennen die ik eerder niet kon zien. Je scherpen aan verhalen uit de bijbel die al honderden jaren met ons meereizen en bekijken of en hoe die in onze tijd nog relevant zijn. In een viering zitten en je opgenomen voelen in een groter geheel, waarbij het ik naar de achtergrond schuift en plaats maakt voor de gezamenlijke ervaring. Dat mensen al eeuwenlang diezelfde woorden uitspreken bij het delen van brood en wijn of het bidden van het Onze Vader raakt mij oprecht.

Niet alles hoeft ingevuld te worden

En dan vraag je mij, maar geloof je dat dan ook allemaal? En dan zeg ik eerst nee, en dan ik weet het niet. Het kan mij ook eigenlijk niet veel schelen. Vroeger wel, toen zocht ik antwoorden. Ik kreeg ze niet. Dat ergerde mij. Is er dan nooit iets zeker? Gaandeweg heb ik geleerd dat er geen definitieve antwoorden zijn, net zoals er niet één waarheid is. Daar moet je tegen kunnen, tegen die onzekerheid. Nu laat ik het open. Niet alles hoeft precies ingevuld te worden. En in die open ruimte voel ik (soms) die verbondenheid met dat wat groter is dan ik kan bevatten.

Eigenlijk is dit alles samengevat in de Beginselverklaring. Als ik de verklaring dan nog eens echt lees knik ik instemmend, maar bij het laatste stukje verslik ik mij wel eens ‘God eren dienen’, wat is dat dan? Doe ik dat? Ik denk het wel, maar precies benoemen kan ik het niet. Voor nu is dat voor mij het deelnemen aan de geloofsgemeenschap: ik leer en vier met anderen en draag bij voor anderen. Met z’n allen proberen we een open gastvrije plek te zijn waar je graag terugkomt, waar je mag thuiskomen.