Er komt een moment dat je moet plassen #Houvast

Ben jij ook wel eens nieuwsgierig hoe en vooral ook wat anderen geloven? Ik best wel, maar we hebben het er niet zo heel vaak over, omdat je je dan kwetsbaar opstelt. De werkgroep eredienst is dit gesprek aangegaan op weg naar een viering die zij hebben voorbereid. Op 27 mei deelden zij met ons hun gedachten en gevoelens bij de vragen: Wat geeft jou houvast, of vertrouwen? Het werden persoonlijke verhalen die lieten zien dat vele verschillen een kleurrijk en mooi geheel maken. Zij ondervonden dat ze die verschillen nodig hadden om te groeien, om tot vernieuwing te komen, andere gezichtspunten te ontdekken. Ze werden er rijker van en tegelijkertijd waardeerden ze elkaar meer. Een verbindende ervaring. In een kleine serie delen we hun verhalen. Daarmee houden ze jou tegelijkertijd een spiegel voor: Wat geeft jou houvast? Hoe zit jij hierin?

Houvast en vertrouwen

“Vertrouw je leven toe aan het open geheim van louter aanwezig zijn. Houd niets meer vast. Ga niets meer uit de weg en vergeet jezelf en ontspan in Gods armen. Je waarheid ligt te wachten op je totale luisteren. Geef je denken over aan je hart. Wees stil en verwijl in het niet-weten”.

Deze woorden zijn voor mij een houvast en geven vertrouwen, zijn een soort anker. Daarmee komt er een ‘zeker weten’ en dat komt vooral uit mijn hart of ziel, of waar dan ook vandaan. Vrij snel daarna, als het denken zich er mee gaat bemoeien ontstaat er ook veel onzekerheid.

Zeker weten is dat God, the Divine er is. Er is meer dan alles wat ik kan bevatten, voor mij een zekerheid. De natuur is deel van het wonder wat dat bewijst. Daar ervaar ik het vaak sterk. Een soort eenheid met de bomen of het bos. Alles is meer, meer dan wij kennen. Alles omvat ons en wij zijn er deel van. Dat is mijn houvast.

Er komt natuurlijk een ‘maar’ of liever een EN. Het vertrouwen daarin in het dagelijkse leven, het geduld ermee en het weten dat het altijd goed is, dat is veel lastiger. In meditatie en gebed kan het zo licht, warm en vertrouwd zijn. Dan ervaar ik het grotere geheel en durf ik te vertrouwen op God.

Maar ja, het dagelijks leven bestaat uit doen, werken, in beweging en met mensen zijn. Of zoals een spiritueel leraar eens tegen me zei: “stil zijn en spiritueel op een berg of zo zitten is mooi, maar er komt een moment dat je moet plassen”. Oftewel in beweging komen en de gewone dingen van het leven doen.

Hoe pas ik liefdevolle vriendelijkheid in vertrouwen toe als mijn baas zich onmogelijk gedraagt of als medewerkers dingen vanzelfsprekend vinden die ik echt niet vind kunnen? Of hoe blijf ik vertrouwen in de goedheid van de mens als zelfs onze wereldleiders hele vreemde dingen doen? Tenminste, voor mij onbegrijpelijk. En er nog steeds gevochten wordt in de naam van een god en het geloof?

Ik ben een doener en wil iets betekenen voor mensen en de wereld een beetje mooier maken. Dus gaat mijn zoektocht naar houvast en vertrouwen met alle ongeduld en pijn die er soms in mij is door. Met vallen en opstaan, alleen en met anderen. De liefde voor mijn kinderen, andere mensen en de aarde laten me steeds weer voortgaan en geven houvast.

Met grote dankbaarheid en in het volste vertrouwen dat God met mij en ons allemaal is. Dat alles gaat zoals het gaat en het goed is.