Doorleven en doorvertellen

Ook vorig jaar schreef ik rond deze tijd – de tijd naar Pasen toe – een blog. Ik citeer de afsluitende zinnen: Pasen is leven voorbij het verlangen naar volmaaktheid. Weten van het onvolmaakte. Meer nog:  de beker van het onvolmaakte drinken …… ook met vreugde, zolang dat kan. Passie na Pasen: doorleven van onvoltooid leven.

Ik wist toen nog niet hoe intens we met elkaar in de Geertekerk het gesprek over “voltooid leven” zouden gaan voeren. En ik zie nu helder de gelaagdheid die schuilt in die woorden doorleven van onvoltooid leven.

Dóórleven

Doorgaan met ademhalen, ook al is het leven lichamelijk en geestelijk geen feest meer. Ook al ben ik een ander – voor mijn gevoel – tot last. Mag dat óók bij het leven horen: anderen tot last zijn?
Mijn vader vond van niet. Maar ík heb de periode van zijn aftakeling en afhankelijkheid niet zozeer als last, maar als waarde ervaren. De waarde van de omkering: de zoon die er voor zijn vader kan zijn. De wederkerigheid in de zorg – nu mag ik.
En je hoort dat vaker. Die hele oude man of vrouw die zegt: “Voor mij is het klaar.” En de omgeving die zegt: “Je broosheid, je beperking – dat is toch geen reden om je te laten gaan?”
Eén opmerkingen wil ik onthouden en doorgeven: mijn leven, dat is niet alleen maar mijn leven, zoals mijn fiets. Is mijn leven niet net zoiets als mijn kind – je laat het toch niet zomaar gaan? En evenmin als mijn kind ooit voltooid is, blijft ook mijn leven onvoltooid – tot de laatste adem.

Doorléven 

Doorgaan met verwerken. Doorgaan met het op z’n plaats zetten van licht en schaduw van je verleden. De waarheid over ons leven bestaat niet. Je leven is een geheim, niet in het minst ook voor jezelf. En in iedere fase van je leven kunnen het licht en het donker uit je verleden andere tinten krijgen.

In de groep Zilverlingen – ouderen die viermaal per jaar bij elkaar komen – spraken we over het levensverhaal. Het vertellen van je levensverhaal is als het onthullen van een geheim. Een geheim dat eigenlijk ook iedereen wel kent. Omdat het altijd de universele sporen draagt van intens verdriet, gelukkig ook vaak naast intense vreugde. Een geheim dat tegelijkertijd, als een verteld verhaal, ook voor iedereen weer uniek wordt.

Doorvertellen

Is dat ook zo gegaan met de leerlingen van Jezus – na zijn dood? Verdriet en gevoelens van schuld en schaamte zullen heftig zijn geweest. Zij lieten hem in de steek. Maar daarachter ontstaat bij hen het besef dat er een verhaal blijft. Een verhaal dat verteld moet worden. Een levensverhaal dat onvoltooid blijft zodat het steeds opnieuw kan worden doorverteld.