Church going
Geschreven door Marthe de Vries
Bijna vijf maanden werk ik nu in de Remonstrantse Gemeente Utrecht: een heerlijke plek met geweldige mensen, waar veel gebeurt. Ik voel mij al heel erg thuis.
Geertekerk
Vijf maanden werk ik nu in de Geertekerk en het is wonderlijk om te merken, wat voor een grote rol het gebouw voor mij speelt. Aan het einde van de middag, begin van de avond is de kerk even van mij: de activiteiten van Huize Molenaar zijn vaak afgelopen, de avondvergaderingen van de gemeente nog niet begonnen. Ik ben in de kerk omdat ik wat tijd moet overbruggen tussen een huisbezoek in de middag en een kring of vergadering in de avond. De rust van dit oude gebouw daalt op mij neer: ik loop even de kerkzaal in, geniet van het licht en de ruimte. Ik werk op het predikantskamertje in de oude kosterij waar het late zonlicht door het raampje in de dikke muren binnenstroomt. Ik maak wat eten warm in de keuken. Wij zijn even samen, de kerk en ik. Het voelt vertrouwd en dierbaar: de wetenschap dat zovelen voor mij naar deze plek zijn gekomen; om te vieren of te rouwen, om stil te zijn of om te schuilen.
Church going
Ik merk ook dat wat de kerk voor de gemeente betekent: als vanzelfsprekend trekt zij mensen aan. Deze plek, eeuwenlang plaats van gebed en bezinning, straalt dat op de een of andere manier nog steeds uit. Mensen komen binnen voor een concert, maar zien en passant een folder van de gemeente liggen. De ruimte maakt nieuwsgierig naar die andere kant van dit gebouw en ze komen op zondag even langs, aarzelend, nieuwsgierig, zoekend.
Het is zoals de Engelse dichter Philip Larkin dat zo prachtig beschreef in zijn gedicht Church Going. Als niet-gelovige moet hij toch altijd even de kerken in die hij onderweg tegenkomt. Hij beschrijft hoe hij aarzelend binnenkomt, in deze ruimtes, verwant met elkaar door de vaste dingen die er altijd zijn: kerkstoelen, gezangboekjes, aankondigingen op het prikbord. En toch….
| A serious house on serious earth it is, | Een serieus gebouw op serieuze grond, |
| In whose blent air all our compulsions meet, | hier hangt de lucht van al onze obsessies |
| Are recognised, and robed as destinies. | die hier, als noodlot aangekleed, tot rust komen. |
| And that much never can be obsolete, | En dat is dan toch iets dat niet verdwijnt |
| Since someone will forever be surprising | want steeds is er weer iemand die zichzelf verrast |
| A hunger in himself to be more serious, | met de behoefte voortaan serieus te zijn, |
| And gravitating with it to this ground, | zijn aandacht zal op deze grond worden gericht: |
| Which, he once heard, was proper to grow wise in, | hij hoorde, dat dit goede grond voor wijsheid was, |
| If only that so many dead lie round. | Een serieus gebouw op serieuze grond. |
| Vertaling, Menno van der Beek |
