Belijden

Een kort gesprek naar aanleiding van de Pinksterdienst hield me de afgelopen dagen bezig. Het was een bijzonder feestelijke dienst geweest met heel veel nieuwe mensen: ieder met hun eigen weg, hun eigen verhaal waarom ze in de Geertekerk waren gekomen. Zoveel stemmen, zoveel manieren om met geloof bezig te zijn. De vrijheid en verdraagzaamheid werden volop gevierd.

Naar aanleiding van die dienst vroeg mijn gesprekspartner zich af of dan alles mogelijk is. Waarin vind je elkaar nog, als je elkaar zo vrij laat in dat geloof, wat is de gedeelde kern? Het was de oude vraag naar wat ‘het nodige’ is in de geliefde spreuk ‘eenheid in het nodige, vrijheid in het onzekere, in alles de liefde’.

Eenheid in het nodige?

De vraag stak me: alsof we maar een beetje vrijblijvend aanrommelen, omdat we mensen geen criteria opleggen waaraan hun lidmaatschap of vriendschap moet voldoen. Zo voelde dat voor mij die zondag helemaal niet, integendeel!

Ineens realiseerde ik mij dat die dienst maar een deel van het geloofsverhaal is in onze gemeente. De aanloop naar deze dienst was gevormd door de oriëntatiecursus, waar wij met 23 mensen intensief in gesprek waren over ons geloof, en door de cursus ‘ik geloof, geloof ik’, waar we met twaalf mensen onze eigen belijdenis probeerden vorm te geven.

Die gesprekken met anderen zijn onmisbaar voor de verheldering van ons eigen geloof. Zoals iemand in de oriëntatiecursus ook aangaf: in de strengere kerk waar hij vandaan kwam was er vaak niet een uitgebreid geloofsgesprek, omdat de richtlijnen duidelijk waren. Juist bij ons, waar je zelf zoekt naar de kern van je geloof, heb je het gesprek met de ander nodig. De ander reikt je beelden aan die jou verder kunnen helpen. Je stelt elkaar vragen: wat bedoel je daarmee, hoe zie je dat? Je scherpt elkaar en jezelf. Er wordt intens naar elkaar geluisterd. In dat gesprek cirkel je samen om het nodige, het geheim van de Eeuwige. Dat geheim laat zich niet vatten in de woorden, maar laat zich kennen in die momenten van openheid, verbondenheid.

Oervorm van kerkzijn

Het mooiste voorbeeld daarvan was voor mij de afsluiting van het groepje rond de belijdenis: op die laatste avond aten we met elkaar en deelden we onze ervaringen. Het was de oervorm van kerkzijn. We deelden wat we aan eten hadden meegenomen en we deelden van ons (on)geloof. Een aantal hadden een belijdenis geschreven, aangescherpt door wat anderen hen hadden aangereikt. Anderen deelden wat de gesprekken voor hun geloof hadden betekend en weer anderen deelden dat in de vorm van een lied. Daar, in de Zuid-Foyer, in verbondenheid met elkaar, streek de Pinkstergeest langs ons.