Sprekende ogen met een boodschap

Vanaf de posters kijken zes paar ogen ons indringend aan met een “Mijn God” boodschap. Deze ogen horen bij leden en vrienden van de remonstranten. Eén paar komt uit Utrecht. Ze zijn van Sascha en we vragen haar naar haar ervaringen.

Bucketlist: fotoshoot V

Mijn moeder werkt op het landelijk bureau van de remonstranten. Daardoor wist ik al wat van de campagne af. Toen ze mensen zochten voor de posters vroeg zij of ik mee wilde doen. Een echte fotoshoot leek mij spannend: kleding die voor je wordt uitgekozen, make-up en dan uren poseren voor één perfect shot. Maar het ging heel anders. Ik kwam aan met een tas vol kleding. Er werd in geneusd, maar het werd ‘doe maar gewoon wat je aan hebt vandaag’. Een laag make-up op mijn gezicht, heel naturel volgens één van de andere modellen. Toen ik aan de beurt was om te poseren, waren ze er binnen vijf minuten van overtuigd dat ze het ‘perfecte’ shot geschoten hadden. Haha, het was allemaal al weer over, voordat ik me gerealiseerd had waar ik aan begonnen was. Het was een hele leuke ervaring; kan van mijn bucketlist af.

Nog geen bn’er

De eerste keer dat de posters op stations hingen herkende niemand mij. Iemand zei zelfs dat ik op een moslima leek. De tweede keer herkenden medestudenten mij opeens wel. Als ze mijn poster tegenkwamen stuurden ze een whatsapp met een foto van zichzelf met mij erbij, elke keer weer komisch om te zien. Stiekem vind ik het jammer, dat ik mezelf nooit ben tegengekomen op het station om een mooie selfie te maken met mezelf 🙂

Mijn God laat mij zelf nadenken of Mijn God gelooft in mij

De tekst ‘Mijn God laat mij zelf nadenken’ spreekt mij het meest aan. Voor mij houdt dit in dat niet alles wat in de Bijbel staat per se waar hoeft te zijn. Je moet zelf over de tekst en de betekenis ervan nadenken. Zelf ook kijken wat jij ervan kan leren. Zo bepaal je wat belangrijk voor je is. Als je met anderen praat merk je soms dat zij er anders tegen aankijken. Daar denk ik dan over na.

Als je iemand lang kent kan je vriendschap ook aanbieden

In het begin werd ik meegenomen door mijn moeder. Toen ik ouder was mocht ik zelf bepalen of ik wel of niet naar de kerk wilde gaan. Op het verteluur en de Klub heb ik veel vrienden gemaakt. Het was altijd leuk om ze weer te zien. Toen ik in het laatste jaar van de middelbare school zat, kreeg ik een brief van ds Heine Siebrand. Hij vroeg hoe ik het zou vinden om vriend te worden. Na lang denken heb ik besloten dat mij dit wel leuk leek. Zo ben ik vriend geworden van de Geertekerk.

Een plek om na te denken

Het fijne van de Geertekerk is dat iedereen best open is. Als je nieuw bent hoef je je niet buitengesloten te voelen: warme sfeer, gezellige mensen en lekkere koekjes. Toen ik ging kosteren merkte ik dat het prettig was om even tot rust te komen op zondag. Dan kwam ik daar binnen en begon ik aan mijn taakjes. Rust en stilte genoeg om ondertussen na te denken over de week en over de komende week. Dat vind ik altijd heel erg fijn.

Toen ik begon met kosteren, was ik de jongste vriend van de Geertekerk en ook de jongste koster. Kennelijk vonden mensen het leuk om te zien dat ik ook mijn steentje bijdroeg. Dan hoorde ik tijdens het koffie schenken mensen tegen elkaar zeggen: ‘Oh wat leuk, de jonge koster is er vandaag weer’. Dat was grappig om te horen.

Nu ik studeer kan ik niet zo vaak komen, ook omdat de hockeycompetitie op zondag is. De mensen van de Klub mis ik erg, maar na het kerstspel en ook na de Klubdienst hebben we met z’n allen bij gekletst. Dat was fijn. In de toekomst weet ik nog niet of ik elke week naar de kerk zal gaan of maandelijks, maar ik ben wel van plan langs te blijven komen.