Wilde ganzen

Deze zomer wil ik wat vaker omhoogkijken. Dat nam ik mezelf voor toen ik in mei nog druk aan het werk was en uitkeek naar de vakantie in augustus. Omhoogkijken en de ruimte ervaren – misschien wel wat vogels zien vliegen. En die vogels, ze zaaien niet, ze oogsten niet – er wordt voor hen gezorgd. Terwijl ik een stapel boeken voor mij had, droomde ik over vrijheid: vakantie, een tijd om op adem te komen en nieuwe inspiratie te ontvangen. Af en toe kan ik heel jaloers zijn op vogels en wil ik zomaar even weg kunnen vliegen. 

Verbondenheid

Toen las ik het gedicht “Wilde Ganzen” (origineel: Wild Geese) van Amerikaanse dichter Mary Oliver (1935-2019). De tekst staat hier onderaan. Mary Oliver vond haar inspiratie in de fysieke wereld en de onderlinge verbondenheid tussen alle levende wezens (Interbeing). Vanuit haar natuurobservaties verkent zij thema’s als spiritualiteit, sterfelijkheid en de onderlinge verbondenheid. (zie deze blog) 

De eerste zinnen grepen mij direct – ‘het hoeft niet’, laat het maar gebeuren. ‘Je hoeft alleen maar het zachte wezen van je lichaam te laten liefhebben wat het liefheeft.’ En dan ontstaat er vanuit dat liefhebben ruimte voor oprechtheid: deel je wanhoop met me, dan deel ik wat mij verzwaart. Ik lees een uitnodiging om thuis te komen bij onszelf én bij elkaar. Om echt contact en echte verbinding ervaren. De moed ontvangen om ook de narigheid onder ogen te komen, naar binnen te kijken. 

Hier ben ik

En ondertussen gaat de wereld door. De natuur die mij uitnodigt: om me te verwonderen, in beweging te brengen en het goede leven te ervaren. De wereld biedt zichzelf aan. En in mijn hart ervaar ik een reactie op deze uitnodiging. De woorden ‘hier ben ik’ – hineni – echoën vanbinnen. En terwijl ik van binnen verdwaal hoor ik de wilde ganzen overvliegen en schel kwaken. 

Deze zomer kijk ik omhoog en wil ik luisteren naar de vogels: ik mag er zijn. 

Een (vertaald) gedicht van Mary Jane Oliver: 

Wilde ganzen

Je hoeft niet goed te zijn, je hoeft niet je best te doen.

Je hoeft niet op je knieën honderden kilometers door de woestijn voort te kruipen, vol berouw. 

Je hoeft alleen maar het zachte wezen van je lichaam te laten liefhebben wat het liefheeft. 

Spreek tot me over wanhoop, de jouwe, en ik zal over de mijne vertellen.

Ondertussen gaat de wereld door. Ondertussen bewegen de zon en de heldere kristallen van de regendruppels zich voort over de landschappen, over de grasvlaktes en de krachtige bomen, de bergen en de rivieren. 

Ondertussen maken de wilde ganzen, hoog in de heldere blauwe hemel, zich op om weer huiswaarts te keren. 

Wie je ook bent, het doet er niet toe hoe eenzaam, de wereld biedt zichzelf aan in je verbeelding, Ze spreekt tot je als de wilde ganzen, hard en opwindend – 

keer op keer jouw plaats verkondigend in de familie van dingen.