Sitting on a silent wave

Schoenen uit alstublieft ! Dat verwondert mij wel een beetje. Het witte gordijn wappert vriendelijk geheimzinnig. Zou het nodig zijn, die schoenen? Er is niemand op het eerste gezicht. Ik ben nieuwsgierig, ik ben gehoorzaam, mag naar binnen. Binnen is een andere wereld. Binnen is wit. Ik loop door het middenpad naar voren. Aan beide zijden reiken vierkante zuilen naar boven, daartussen staan kijkkasten op sokkels; perfecte symmetrie met duidelijke zichtlijnen.

In de glazen kasten staan beelden van wit porselein. Armen met haartjes, biddende handen, biddende handen met vliegen erop. Vragende handen, ze willen zo graag iets ontvangen, vasthouden. En daar ligt een prachtige vleugel met ‘ogen’, losgerukt van een lijf. Niets kan je aanraken. Niet doen! Heilig? Het lijken relieken, het heilige veilig opgeborgen in een eigen wereld.

De perfecte symmetrie wordt verstoord door een berg witte kussentjes. Ze noden uit om te gaan zitten en tegen een muur leunend deze witte wereld te beleven. Leegte, serene rust. Ergens kabbelt geluid. Een stem vertelt. Ik hoor het maar kan het niet verstaan. Ik versta het niet, maar begrijp het wel. Hier vertelt iemand over het leven, zijn leven, haar leven. Iets wat gezegd moet worden, geluid dat mag klinken en gehoord mag worden, moet worden misschien.

Samen beleven

Genoeg. Ik stap uit de ontregelende kalme wereld, die dus toch niet zó kalm was. Schoenen aan en ik ben weer in de wereld van alle dag, de snelle drukke wereld. Terwijl we over de snelweg zoeven vraag ik mij af wat ik er van vond. De witte wereld, het kabbelende geluid en de kastjes met gestold kwetsbaar leven voelden als een heilige ruimte, zonder het te zijn, want ik was in het museum beelden aan zee. Adriaan Rees (kunstenaar) en Rob Daenen (soundtrack) hebben mij zeker geraakt.

Maar ik mis ook iets, het samen beleven. Het museum leerde mij over (het ervaren van) een heilige ruimte. Maar het was mijn individuele ervaring. Ik werd niet ‘opgetild’ door de mensen om mij heen. Ik kon mijn ervaring met niemand delen. Niet dat ik dat altijd meteen doe na een viering, maar de mogelijkheid is er om na de dienst jouw ervaringen/reacties naast die van anderen te plaatsen. Dat voegt voor mij wel iets wezenlijks toe. Ik zat even op een golf van stilte en rust, en rolde weer door.