Nuchtere wijsheid

Soms zijn er van die dagen dat alles agendatechnisch precies lijkt te passen, maar dan blijkt de werkelijkheid toch weerbarstiger. Afgelopen zomer had ik zo’n dag. Haastend van de ene naar de andere afspraak, kwam ik aan bij het Bartholomeus Gasthuis in Utrecht, naast de Geertekerk. Daar had ik een afspraak met iemand die schrijft voor de Geertebrief en een 101-jarige mevrouw. Die mevrouw en ik hadden ons tijdens de voorgaande Pinksterdienst beide verbonden aan de kerk. Zij als vriendin, ik als lid en dopeling. Zij was de oudste van de groep, ik de jongste. Het idee was dat wij met elkaar in gesprek zouden gaan over wat ons draagt. 

De mevrouw opende het gesprek door te zeggen dat ze eigenlijk helemaal niet gelooft. Ooit was ze weliswaar gelovig geweest, maar nu niet meer. Zelf heb ik het omgekeerde pad bewandeld: van ongeloof naar geloof. Ergens hebben onze wegens elkaar dus gekruist. Misschien hebben we zelfs op een bepaald moment in de tijd precies evenveel (niet) geloofd. Al maakt het leeftijdsverschil die gedachte onwaarschijnlijk. Ons gesprek ging verder. En terwijl ik aan het stuntelen was met grote woorden – God, Geest en wat nog meer – werd ik getroffen door haar nuchtere wijsheid. Zij werd, zo zei ze, gedragen door haar kinderen, door de familie om haar heen. Zo simpel, maar elementair. Beproefd, de tand des tijds doorstaan. Bij het afscheid wenste ze me hartelijk al het geluk van de wereld toe. Dat ik mocht genieten van een leven vol liefde met het gezin. 

Thuisgekomen zat ik aan de eettafel en keek naar mijn vrouw, mijn dochtertje en zoontje. Mijn dochter speelde met de saus en drapeerde die luid zingend op de tafel en de grond. En natuurlijk op zichzelf, want ze was net in bad geweest. We noemen dit thuis wel eens het spitsuur van het leven, waarin de dagen vaak lang zijn, maar de weken voorbij lijken te vliegen. Een dag later was de eerste verjaardag van ons jongste zoontje. Mijn vrouw en ik slopen die avond een paar minuten voor zijn officiële geboortetijd de trap op. We zaten samen naast zijn ledikant op de grond. Te kijken naar een slapend wonder. En we herinnerden ons die magische avond van een jaar geleden. We zouden de tijd stop willen zetten. Of in ieder geval wat langzamer laten gaan. 

We zaten daar en huilden wat. En ik besefte: ja, die wijze mevrouw had gelijk. Hier gaat het dus om.