Groene kathedraal

Zondag. Opnieuw een zondag in coronatijd. Geen fietstochtje naar de Geertekerk, geen koffie en gesprek na afloop. Mijn zondagse ‘programma’ lijkt langzaam steeds verder weg te zakken. Hoe blijf ik zorgen dat de zondag niet een dag als alle dagen wordt? En is dat belangrijk? Wát is er dan belangrijk aan en wat mis ik precies?

Verschuivingen

De zondag verschiet van kleur. Het eitje houdt nog stand evenals de zondagse theekommetjes, het nalaten van huis-poetsen en het vrijhouden van de dag voor lezen en gesprek is er ook nog. Het luisteren naar Radio Geertekerk op de tijd dat de kerkdienst gewoonlijk begint, verbindt me met alle anderen die op dat moment luisteren. Maar het is anders. Ik kan er stil voor gaan zitten en een kaars aansteken maar als het ontbijt nog niet klaar is – wat zou er dan op tegen zijn om te luisteren tijdens het ontbijt? Een pennetje breien tijdens de uitzending blijkt ook te kunnen. En als het karakter van de uitgezonden diensten verandert en er weer een handjevol mensen fysiek in de kerk mag zijn, ontstaat er voor mijn gevoel een scheiding tussen de kerkbezoekers en de luisteraars. Brokkelt hiermee ook mijn gevoel van verbondenheid af, verschuift er iets in het gemeenschap zijn? De behoefte om te luisteren om half elf verwatert en er zijn soms zondagen dat de stem uit de Geertekerk niet klinkt in huis.

Goed anders

En dan zijn we met een zevental Geertekerkers in onze tentjes in de Achterhoek: Geertekampeerweekend begin juli. Het wordt zondag. We lopen met kampeerstoeltjes en zitmatjes de camping af een eindje het bos in. Gaan in een kring zitten en zetten de kannen koffie vast klaar. Dankzij het wonder van de Wifi-techniek horen we de geluiden uit de Geertekerk luid en duidelijk. Er overvalt me een groot gevoel van ontroering. Kijk ons hier nu zitten, in een groene kathedraal van hoge bomen met vogelgeluiden die zich mengen met de stem van de voorgangster. Zó vertrouwd en toch anders. Het waxinelichtje op het kampeertafeltje flakkert af en toe in een zuchtje wind. Voor het eerst sinds maanden luister ik weer fysiek met meerdere mensen tegelijk naar de woorden uit de Geertekerk! De ontroering hierover blijft de hele dienst door m’n lijf gaan. Ik drink dit in, met gesloten ogen luisterend, dan weer omhoog kijkend naar de immense groene bomen. Dit vergeet ik niet meer!

Na afloop van de dienst drinken we koffie met elkaar – als vanouds. En we praten samen na over wat we gehoord en beleefd hebben – als vanouds. Geertekerk-traditie in een groene kathedraal.

En nu? Zondag voor het eerst weer naar de kerk! Wel even reserveren. Met elkaar kerk zijn en verbondenheid ervaren – waar kan dat niet?