Het bloed van Christus en dat van mensen

Als studente godgeleerdheid heb ik de colleges dogmatiek en dogmengeschiedenis op een gegeven moment maar gelaten voor wat ze waren. Ik begreep er helemaal niets van: waar gáát dit over? En ik raakte in paniek: moet ik dit allemaal geloven, voordat ik aan het werk mag? Toen ik het aan de professor ging vragen zei hij geheimzinnig: ‘In u, mevrouw, strijdt de moderne mens….’. Daar kan een 19 jarige helemaal niets mee, dus ik ben er maar niet meer heen gegaan. Heel soms, maar meestal niet, betreur ik dat. Zoals nu, want dan had ik feilloos kunnen oplepelen hoe we toch aan die bloederige theologie komen, waarin geloofd moet worden dat ‘Zijn bloed ons van onze zonden reinigt’ en dat ‘Christus’ bloed ons met God verzoent’, en meer van dit soort gedachten. De meeste mensen hebben ze (terecht) achter zich gelaten. Anderen vergeten ze echter niet en zullen ze altijd aan de kerk voorhouden om smalend te kunnen verkondigen hoe achterlijk je bent dat je nog gelooft en dat je nog naar de kerk gaat. Dat wij het achter ons gelaten hebben, boeit niet. Ergens op afgeven voor eigen populaire, gelikte sierdoeleinden is kennelijk boeiender. Dat kerken ondertussen veranderen ontgaat deze post-moderne, actuele geesten.

Bloed geven, hard nodig

Hier zat ik allemaal over te piekeren toen ik terugreed van Sanquin – voorheen De Bloedbank. Zij weer een half litertje A positief rijker en ik een goed gevoel. Ik had nog nooit aan een godgeleerd dwarsverband gedacht tussen mijn beroep en dit vrijwilligersklusje: bloed geven. Het Sanquinlab ligt goed verstopt achter het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Er wordt heel veel gebouwd in die hoek van de Uithof, het universiteitscomplex. De arts, die mij keurde vertelde me dat het vooral ging om een uitbreiding van het WKZ, een enorm gebouw speciaal voor kinderen met leukemie. Ik keek verbaasd. ‘We worden toch steeds beter in het genezen van kinderziekten?’, vroeg ik. Haar gezicht kreeg een bezorgde trek. ‘Nee’, zei ze zachtjes, ‘er komen er steeds meer, steeds meer kinderen met leukemie’, en zuchtte. Ik schrok – wat doen wij hier zo ontzettend verkeerd dat onze kinderen nu leukemie krijgen?

De keuring was klaar – ik was in orde bevonden – en mocht door naar de donatieruimte. Een beetje stil, want leukemie in mijn nabije omgeving was destijds de reden dat ik weer donor werd. Godgeleerde dwarsverbanden laat ik maar even voor wat ze zijn. Veel belangrijker is dat andere wetenschappers uitzoeken wat wij als maatschappij verkeerd doen. En tot die tijd: er zijn nog een hele hoop bloed- en plasmadonoren nodig. Meer hoef ik toch niet uit te leggen?