Praten over God
Geschreven door Jan-Willem Nieuwenhuijsen
Praten over God
Sinds een paar jaar verzorg ik een “introductiecursus” over geloof. Dat doe ik natuurlijk in overleg met de predikanten van de Geertekerk en met de kerkenraad. Er deden inmiddels – steeds in kleinere groepen – zo’n 50 mensen mee. De meesten zonder feitelijke binding met een kerk. Vaak wél met zo’n geschiedenis. Soms met heimwee naar een katholieke “nestgeur”. Of met verlangen naar een nieuwe bedding, zonder de druk van een strenge protestantse traditie. Of, na een zoektocht binnen boeddhisme en Zen, daar toch verbinding-in-gemeenschap missen. Of, heel gewoon, om eens uit te zoeken waar je nu eigenlijk staat bij de vragen van zingeving, van winst en van verlies, in je bestaan……
Spreken over jezelf
In zo’n cursus van vier avonden gaan we eerst begrippen verkennen. Wat is dat eigenlijk: levensbeschouwing, religie, godsdienst, spiritualiteit…..? Hoe grenzen we dat af tegen ideologie? En moet (christelijk?) geloof altijd verbonden zijn met grote woorden als opstanding, verlossing, genade, hiernamaals ….?
En gaandeweg raken we met elkaar in gesprek over het eigen leven. Wat benauwt je, wat inspireert je?
Hoe ga je om met dat, wat je vanuit je geschiedenis meekreeg en wat de toekomst van je vraagt? Hoe ga je om met de spanning tussen je binnenwereld en de buitenwereld om je heen?
En zo leidt praten over God tot spreken over jezelf. “Spreken” raakt voor mij aan een diepere laag dan “praten”. In het spreken raak je aan je binnenste zijn, je existentie. En … dat mag godsdienst bieden: verhelderen van je existentie!
Samen
Het steeds weer verrassende is, dat dit “spreken” tussen mensen kan ontstaan die een gemeenschappelijk richtpunt hebben. Een richtpunt dat net iets verder reikt dan het eigen bestaan. Een richtpunt over de begrenzing van tijd en ruimte heen. Zo’n verbindend richtpunt kan je God noemen. “Waar twee of meer in mijn naam aanwezig zijn – ben ík in hun midden…..” zei Jezus niet zoiets ?
