Elke week 4Daagse….
Geschreven door Jan van Aller
Deze zomer liep ik voor het eerst de 4Daagse van Nijmegen. Eerlijk gezegd ‘had’ ik daar nooit zoveel mee. Ik meende dat het een soort mix was van militairen en padvinders: iets voor mensen met witte knieën en korte broeken – bij voorbaat mijn excuses aan iedere 4Daagse enthousiasteling die ik hiermee beledig….
Omdat ik momenteel werk bij de politie Amsterdam, kon ik meelopen met het detachement van Amsterdamse agenten. Dat had als voordeel dat een heleboel praktische zaken, zoals onderdak, en de verzorging onderweg, enorm goed geregeld waren. Bovendien ben je verplicht tevoren een flink aantal kilometers samen te oefenen.
Met oude vooroordelen en nieuwe schoenen (wel goed ingelopen gelukkig) vertrok ik naar Nijmegen. Die stad is een week lang één groot feest – c.q. festival-gebied. Als je je ’s ochtends zo tussen 04.00 en 05.00 uur naar de start begeeft, word je al enthousiast aangemoedigd door mensen – de meesten overigens die nog wat door feestten van de avond daarvoor…
Al vanaf de eerste dag was ik genezen van mijn vooroordelen. De groep deelnemers is echt veel diverser en internationaler dan ik had gedacht: van (piep)jong, 12 jaar mag al !! – tot stokoud en alles daartussen; studenten, groepen, stelletjes en solo-lopers (hoewel je nooit alleen loopt) en ook militairen en agenten inderdaad, maar zeker niet overheersend. Eén van de charmante aspecten van de vierdaagse is, dat je een soort niet-verplichte verzustering c.q. verbroedering ondervindt: als je wilt kun je een stukje met iemand oplopen: als het nodig is om elkaar even te bemoedigen, maar veel meer nog uit een gedeelde nieuwsgierigheid. ‘Hoeveelste keer loop jij hem?’, is meestal het begin van zo’n gesprek. Soms luchtig, soms ineens vol diepgang, bijv. omdat iemand het doet voor een bepaald doel, of ter herinnering aan een dierbare, of (zoals in mijn geval) met in gedachte iemand die zelf niet mee kan lopen maar er zo wel ‘bij’ is – en ik bij die vriend.
En wat mij het meest verraste en blij maakte: Al die oprecht enthousiaste mensen langs de route. Wat een positiviteit, hulpvaardigheid en -indien nodig- helpende handen. Of je nu door een villawijk liep, of een wijk met sociale woningbouw: overal word je iets aangeboden, overal een sfeer vol humor en samenwerking. Hoopgevend om, naast de vele vaak sombere bespiegelingen over hoe we met elkaar omgaan, te zien hoe eenvoudig het eigenlijk kan zijn om het samen goed te hebben, elkaar te steunen en elkaar positief tegemoet te treden.
Iets meer van deze 4Daagse ingrediënten in de andere 51 weken van het jaar zou mooi zijn…
