Pech onderweg

Toen wij gingen trouwen hadden we prachtige voorbereidende gesprekken met dominee Overdiep. We lazen voorbereidende teksten, met ondersteunend beeldmateriaal. Toen het ging om naastenliefde, zorg voor elkaar en hulp in nood was er een prachtig fotootje van een oude wegenwachter die, ergens in de 70er jaren lijkt het, een gezin met pech weer op weg helpt.

Ik moest hier aan denken toen ik afgelopen week zelf langs de weg stond met een weigerachtige vierwieler. Ook nu bracht de wegenwacht uitkomst. De houding en het gedrag van de man troffen mij, ik was direct weer terug in dat kamertje bij dominee Overdiep.

Die ochtend had ik nog de krant zitten lezen en de radio gehoord. Deze keer waren het niet de ellende in Gaza en de oorlog in Oekraïne die me bezig hielden. Het was de harde toon die mensen tegen elkaar aanslaan. Je bent van een kamp, je hoort ergens bij, je vertegenwoordigt het ene uiterste of het andere, en die ander neemt je daarin de maat. Pas op je woorden, hou de sociale media in de gaten of verre van je. Je leest een sfeer van kleur moeten bekennen en daar op afgerekend worden in al die artikelen, je hoort het in het publieke debat op de radio.

Mijn wegenwachter maakte het allemaal niets uit. Hij had het stervensdruk maar nam alle tijd voor mij en mijn gemotoriseerd probleem. Luisterend naar mijn verhaal had hij al snel door wat er mis was. Hij ging aan de slag en loste het probleem op. Hij vulde nog gauw de olie bij en verving een lampje waarvan hij gezien had dat het niet meer werkte. Hoefde allemaal niet, deed hij toch gewoon. En ondertussen straalde hij rust en evenwicht uit. Geen oordelen, kritiek (mijn auto kan wel wat onderhoud en schoonmaak gebruiken), of opgedrongen meningen over weer, samenleving of politiek. Gewoon rustig zijn werk doen, zorgen dat de ander weer verder kan. En een beetje extra gewoon omdat het zo uitkomt.

Het maakte me gelukkig.