Over moed en verbondenheid

“Net zo zeker als we mogen zijn over het feit dat het kerst wordt en het Licht zal opgaan over ons allemaal!” Deze laatste zin uit de mail van de kerkenraad (over beperkende maatregelen) die ik net las, blijft zachtjes doorzingen in mijn hoofd. Nu het tot me doordringt dat er de komende weken – en dus ook met kerst – geen mogelijkheid is om live bij een dienst in de Geertekerk te zijn, geeft deze zin me moed en steun.

Wit

Ik ben zojuist voor de zoveelste keer gaan zitten achter de witblijvende bladzij op m’n scherm. Een blog die maar niet wil komen. Er dient zich al een paar dagen geen enkel idee aan, het voelt alsof de boel op slot zit. Eerst maar eens een frisse neus halen, wie weet helpt dat. Ik vraag de buurvrouw mee en hoop dat er tijdens de wandeling wellicht wat ‘geestelijk voedsel’ tot mij zal komen in ons gesprek – ze is tenslotte geestelijk verzorger. Dan zou ik iets hebben om over te schrijven.

Blokkade

Maar tijdens de wandeling ‘gebeurt’ er niks… tot we al weer bijna thuis zijn. Niet alleen de blog moet morgen ingeleverd, ik moet ook nog een klein filmpje maken voor morgen. En dat zit me dwars. Als de buurvrouw oppert dat het filmpje mogelijk de blog in de weg zit, zie ik het opeens helder vóór me. Dát is het precies! Daarom stroomt het niet, mijn gevoelens rond dat filmpje blokkeren de rest. En meteen voel ik al dat dit onder-ogen-zien helpt. Zo fijn, er is iets verschoven, de blokkade brokkelt af.

Opnieuw

Thuisgekomen maak ik meteen dat filmpje. Een paar keer opnieuw omdat ik niet meteen tevreden ben. Met elke keer dat ik het opneem, voel ik dat er iets wegschuift en dat er van alles gaat stromen in me. Ik zet de laptop aan om de blog te gaan schrijven, zie dan de mail van de kerkenraad, lees die, en schiet vol. Door de laatste zin in de mail raakt er opnieuw iets los, ik vat moed en begin te schrijven. Over moed en verbondenheid.