Ik heb lef!

Zij, grijs en welgemoed – stapt de bus in.
Haar kaart om in te checken bij de hand.
Helaas – geen toegang! Er is saldotekort.
Wat nu?? vraagt ze onthand.

Saldo – daar zorgt m’n dochter altijd voor.
Haar krachtige binnenkomst wankelt even.
Vrouw met krullenbol achter haar stapt in.
Zegt spontaan: ik betaal voor twee!

Mevrouw gaat zitten, nu gerustgesteld.
Krullenbol komt ernaast.
Een jaartal valt, geboortejaar, een rekensom – 92 al!
Papieren busretour krijgt ze in haar hand gedrukt.

Kleingeld schuift van oud naar jong.
Onder licht protest, maar tóch.
Gepraat, gebabbel, uitwisseling van hoe het is
om oud te worden in een digitale, snelle wereld.

Ik voel een zachte troost.
Dat er ook anderen zijn die zich om ouderen bekommeren.
Dan zegt de grijze vrouw heel ferm:
Je moet het blíjven doen en

Ik heb lef!
Een klein ziezo-gevoel vergezelt me de rest van de dag.
En een glimlach.
Ook ik hoop op wat lef – nu alvast.