Op zoek naar het wonder van de liefde

Midzomermijmeravond over de liefde. Met die stevige frisse wind zit het niet mee om een zwoele zomeravond te beleven, maar binnen is het warm. De begroeting tropisch: Ook een cocktail om deze zomerse avond te beginnen? Ja hoor, na de eerste teug door het rietje ben ik al helemaal warm van binnen, en vrolijk. Stevig spul.

Als ik één ding kan is het liefhebben en ik ben er trots op

Arthur Japin vindt ook dat het zomer is. In een lichtblauw kostuum met wit overhemd dat lekker contrasteert met zijn gebruinde huid neemt hij ons mee in de liefde aan de hand van citaten uit zijn boeken en liedjes. Dat wist ik niet van die liedteksten. En dan de hamvraag: zijn het nu liedjes, gedichten of verhalen? Alles kan. Eén ding is zeker, Arthur draagt ze geweldig goed voor. Je wordt meegenomen in zijn wereld. Zo dollen we rond in allerlei soorten liefde en relaties, plezier en pijn, mensen met een gebrek, iets opvallends, of juist gewoon. Als je goed luistert vertelt Arthur heel veel over zichzelf en zijn relaties.

Op de klanken van Sweelinck (het Kamerkoor zingt, een cadeautje) zak ik weg. Opeens zie ik mijzelf terug in de bibliotheek weggekropen achter de boekenkasten. Een jongen loopt zoekend rond, ik volg zijn bewegingen en zorg dat ik uit beeld blijf. Als ik gespot word, wordt het ingewikkeld en ik weet niet hoe ik ermee om moet gaan. Ik moet er niets van hebben, maar het dringt niet door in zijn verliefde kop. Ik heb heel wat middagen rondgeslopen rondom die kasten. Een volhouder! Nu moet ik erom lachen. Liefde, het overkomt je, maar je moet het ook laten gebeuren of er ontvankelijk voor zijn.

Spreken over iets wat je niet begrijpt is onnozel, ernaar vragen slim

Rosa Koenen vraagt of wij aan een onbekende iets willen vragen wat je nooit aan een ander gevraagd hebt. Door deze vraag sta ik met een mond vol tanden verlegen naar een onbekende te kijken en vraag iets wat ik vaak vraag: Wat brengt je hier? We hebben een leuk gesprek met elkaar. Om ons heen zijn allerlei groepjes mensen met elkaar in gesprek. Eigenlijk is het heel lawaaierig en geanimeerd.

De bel gaat. We luisteren weer naar Rosa. Zij zegt dat je het aangaan van relaties niet echt leert. Het is een vanzelfsprekend weten. Je leert al doende, met vallen en opstaan. Soms kan je afkijken bij anderen. Rosa vertelt dat het praten over liefde en relaties ook cultureel bepaald is. In Zambia leren vrouwen van alle leeftijden elkaar al zingend en dansend over liefde, seksualiteit, relaties. Dat is wel een verschil met het ‘handen boven de dekens als je slaapt’, zoals mensen vroeger bij ons hoorden, of – zoals de oma van Rosa haar vertelde – met een schort aan in bad zitten. Er is veel veranderd in twee, drie generaties.

Dit is het enige wat telt, lieverd, dat iemand meer in je ziet dan je wist dat er te zien was

We gaan weer ervaringen uitwisselen en mijmeren over liefde, relaties, voorbeelden, rolmodellen. ‘Het is bijzonder om met mensen van verschillende leeftijden (generaties) hierover te praten, dat doe ik anders nooit’, zegt iemand. ‘Ik heb leren ruzie maken van mijn ouders’, zegt een ander. ‘Relaties gaan ook over de dingen die niet lopen en die durven uitspreken, bevechten misschien, uitpraten zeker’. Ook als het ‘ik houd van jou’ niet steeds uitgesproken wordt, zie je de liefde soms in  woord of gebaar. Na de plenaire reacties worden we uitgenodigd om nog wat na te praten met een drankje. De zomeravond duurt nog lang. Dit is pas het begin:

Leef één nacht
Alsof geen droom ooit strandt
Wat een stoet, wat een moed
Ik ga vooraan mijn nachtkaravaan trekt verder
Voorbij gezond verstand
Wat een stoet, wat een moed
Kom zwaan kleef aan mijn nachtkaravaan……..

© Nachtkaravaan, tekst Arthur Japin