Barmhartigheid en solidariteit in een nieuw jasje

Alweer niet gelukt! Sinds ik ontdekt heb dat er rond Sint Maarten een ‘caravane de Saint Martin’ door de stad trekt probeer ik er een keer bij te zijn. Vroeger zouden we het een lampionnenoptocht genoemd hebben, maar je kunt wel stellen dat de caravane iets meer is. Er worden grote verlichte kunstwerken meegedragen. Als klapstuk natuurlijk de Sint Maarten op zijn paard met z’n rode mantel, maar ook een hand, een vogel, sterren, dromenvangers. De weken voor de optocht is er in gemeentespeeltuinen en buurthuizen hard gewerkt aan deze kunstwerken én aan lampionnen. Het geheel ziet er dan ook kunstig uit en je kan je voorstellen dat het veel mensen op de been brengt (dit jaar een record: 7000 deelnemers). Net als vroeger denk ik, als de jaarlijkse processie van de kerk door de stad trok. Want daar heeft het iets van weg. Het is iets dat je meegemaakt moet hebben.

Ik betrap mijzelf erop dat ik wat graag meega in deze feestroes. Tegelijkertijd word ik er geïrriteerd van. Het lijkt wel of wij met z’n allen van event naar evenement hoppen om al feestend samen met anderen iets te ervaren of te beleven. En als het even meezit moeten we er ook nog iets van ‘mee nemen’. Het moet betekenis hebben. Het lijkt wel of we massaal op zoek zijn naar een nieuwe invulling van dingen die we vroeger misschien wel via de kerk deden of via andere sociale verbanden. Maar ja, die hebben we verlaten. En toch… toch hebben we elkaar kennelijk nodig in feest en verdriet. We zoeken naar verbondenheid. In de gezamenlijke voorbereiding van het feest en te midden van die massa mensen ervaren we dat, voor een moment.

In het geval van Sint Maarten hebben we dit jaar zelfs een hele week feest. Ja, want het is 1700 jaar geleden dat hij geboren is. Dus daar mag je wel even bij stilstaan. Maar wat zijn we aan het doen? Is het stadspromotie van de Happy City, is het volksvermaak of zijn we écht aan het gedenken? Allemaal een beetje, geloof ik. En ik moet de organisatoren nageven dat er een mooi programma is opgesteld dat in het thema staat van barmhartigheid en solidariteit, de waarden waar Sint Maarten voor staat. Hij gaf (een stuk van) zijn mantel weg aan een bedelaar die het koud had. Ook kerken dragen bij aan activiteiten die op de agenda staan.

Deze week was er één ding dat mij erg trof. Op weg naar mijn werk zag ik in het park een grote grijze prop tussen de prullenbak en de dixie. Bij nadere inspectie bleek de prop te bewegen en een mens te zijn. Hij was zijn tanden aan het poetsen. Dit beeld van deze dakloze man blijft maar in mijn hoofd hangen. Behoud van waardigheid, door persoonlijke verzorging. Zou hij weten dat hij deze week gratis kan eten door Sint Maarten? Ik hoop het. Zelf ga ik net zo goed mee in de feest-flow: ik ga in de Dom naar mijn nichtje luisteren die meezingt in de voor deze gelegenheid geschreven opera Martine en Martinus. En vrijdag zit ik natuurlijk klaar met snoep. Misschien wordt er wel aangebeld.