Oké. Stop. Haal adem. Laat bezinken wat er allemaal om je heen gebeurt

Dit zijn de stappen die mijn hersenen mij dagelijks vertellen. Er gebeurt zoveel om me heen. Het is soms moeilijk om me te focussen. Vandaag gaan mijn zorgen over een licht onderwerp: we moeten de wereld redden! Hoewel…. licht onderwerp?? Misschien was dat van gisteren lichter. Toen moest ik besluiten of ik een wasje moest draaien.

Oké. Stop. Haal adem. Laat bezinken wat er allemaal om je heen gebeurt.

Weggooien of oprapen

Ik denk terug aan de oude man op de fiets. Een paar weken terug, toen ik een van mijn vele covid wandelingen maakte, liep ik langs de fietssnelweg tussen Enschede en Hengelo. Ik had er al een aantal kilometers opzitten en mijn voeten begonnen moe te worden. In de verte een man met afval in zijn hand. Het leek alsof hij vuilnis naast het fietspad dumpte. Ik loop wat sneller met een bozere pas, om de situatie beter te kunnen begrijpen. Naarmate ik dichterbij kom verandert mijn gevoel van verontwaardigd, naar boos, verwondering, verbazing, blijdschap en tot slot naar bewondering. Jemineetje, wat veel verandering voor ongeveer 100 meter wandelen. Hoezo? Het blijkt dat deze man – van ik schat zo in de 70 – de weg langs gaat om juist álle metalen blikjes en plastic wrappers in zijn fietstas te doen en op te ruimen.

Oké. Stop. Haal adem. Laat bezinken wat er allemaal om je heen gebeurt.

Leven en laten leven

Een paar maanden terug was ik in Berlijn voor een studieproject. Een paar Duitse studenten namen me mee de stad in en gaven een rondleiding. Het was 30 graden dus een flesje Club-Mate (populaire Duitse frisdrank) was gepast. Maar, waar laat je zo’n flesje als het op is? “Heel simpel”, zeiden de Duitse studiegenootjes, “je zet het gewoon op straat”. Ik kijk ze verbaasd aan. Ze wijzen naar mannen met baarden met gevulde plastic zakken en vertellen: “De zwervers ruimen het afval voor je op. Ze vinden het juist fijn als jij  plastic en glazen flessen niet in de prullenbak gooit.” Dit was voor hen een manier om geld te verzamelen door de flessen in te leveren voor statiegeld.

Oké. Stop. Haal adem. Laat bezinken wat er allemaal om je heen gebeurt.

Leren door straffen

Een paar jaar geleden was mijn vriend voor zijn studie naar Japan gegaan. Hij vertelde over zijn ervaringen: over mensen in Japan die overal wel kunnen slapen, zelfs staand in de metro; over herten die vrolijk rond huppelen in de stad en over steden met meer inwoners dan wij in heel Nederland bij elkaar hebben, waarbij de straten zo schoon zijn, dat de vijf seconde regel daadwerkelijk toe te passen is. Afval op straat is een boete, je ouders hebben je beter geleerd!

Oké. Stop. Haal adem. Laat bezinken wat er allemaal om je heen gebeurt.

Alle beetjes helpen voor een schonere wereld

Waarom moet ik nu aan al deze verhalen denken? Wat heeft dit in beweging gebracht? Ik gebruik m’n mantra. Wat is er om mij heen gebeurd? Ik stond op, douchte en liep naar de keuken om een kommetje met cruesli te vullen. Ik liep naar de prullenbak om afval weg te gooien. Buiten zag ik dat de buurvrouw weer eens haar brood ‘verloren’ was op ons afdakje – inmiddels door ons het afvaldakje genoemd.

Ik denk aan mijn vriend, die momenteel in een je-mag-geen-voedsel-zomaar-weggooien-fase zit en aan mijn vriendin die zich bij Twente milieu bezig houdt met methodes om mensen te motiveren hun afval te scheiden. Ik denk aan de oude man die blikjes raapt; de zwervers die rond willen komen; de straten in Japan waar je van de grond kan eten. De motivatie mag misschien verschillen, maar het eindresultaat is hetzelfde: het wordt schoner!

Samen redden we de wereld.