Zwerfkat – emeritus

We zitten op een bankje in de zon, in het Zuid-Limburgse dorp waar we vlakbij in de buurt op vakantie zijn. Boodschappen gedaan, we overwegen of we nog een wandelingetje zullen gaan maken. Maar eerst even lekker zitten in de zon.

Uit een straatje komt langzaam een oude heer met stok aangewandeld. Bij ‘ons’ bankje aangekomen, laat hij zich moeizaam zakken en zijgt neer. De stok staat tussen zijn knieën geparkeerd, zijn handen stapelt hij op elkaar boven op het handvat. Hèhè, even zitten.

Praatjes maker

Zoals dat gaat, we raken aan de praat. Vakantie? Ja, vakantie. Hij ook! Hij wijst een eindje verderop, daar om de hoek is het pension waar hij logeert. Dat is fijn, hij vindt het fijn om hier te zijn. Priester is hij, of vroeger dan, hij is nu al een hele tijd emeritus. Mooi werk was dat, in de parochie hè, voor de mensen zorgen, en altijd de mis in de kerk. Hier in het dorp is ook een mooie kerk weet hij, maar ja dat is helemaal aan het andere eind van de lange dorpsstraat. Daar kan hij lopend niet komen.

We hebben elkaar zijdelings al even aangekeken, als het gesprek voort meandert. Over wat onze plannen voor de dag zijn – nou, niet zo veel eigenlijk; over hoe fijn het is om hier te zijn – nou, dat vinden wij ook; over of we met de bus zijn… en na nog een keer zijdelings naar elkaar geknikt te hebben, bieden we aan om hem, als hij dat misschien zou willen, met de auto naar de kerk te rijden. ‘Bent u met de wagen dan?!’ vraagt hij met grote ogen. ‘Zozo, met de wagen – nou, maar dan… Meent u dat?’ We bezweren hem dat het geen moeite is.

Bezoekje

Ik haal de auto, emeritus stapt bij ons in, we rijden naar de kerk. Uitstappen, hem onder de arm nemen de lange trap op. In de kerk rond laten scharrelen, wij bescheiden drentelen bij de achterste bank, oogje in het zeil – struikelt hij niet over de loper, komt ‘ie die treden naar het laagkoor op? Alles gaat goed en na een kwartiertje meldt hij zich weer, vraagt of we hem inderdaad echt nog helemaal naar het pension willen brengen? Ja, wat denk je.

Glunderend voorin de auto door het dorp, rode blosjes van vermoeidheid, we parkeren voor de deur van het pension. Uitstappen, met priester aan de arm richting voordeur. Daar komt een jonge vrouw naar buiten, die hem joviaal groet en hartelijk bij de arm pakt: ‘Zo, ben je daar weer?’ ‘Ja, ik ben naar de kerk geweest.’ ‘Wàt, heb je weer een lift geregeld? Je bent toch ook net een zwerfkat hè, scharrelt bij iedereen je kostje bij elkaar…’

Schaakmat

Tevreden stapt hij naar binnen, wuift naar ons en verdwijnt de hal in. Vrolijk en een beetje verbluft stappen we weer in de auto. Mochten we gedacht hebben dat deze briljante goede daad van ons een unicum was, hoogtepunt van ’s priesters vakantie wellicht, dan zijn we nu uit de droom. Blijken niet meer dan gewillige spelers geweest te zijn in het spel dat deze aimabele emeritus-zwerfkat organiseert; stom toeval dat vandaag wij aan de beurt waren deze rol te spelen. Grappig, ook dat is oké. Sterker nog: he made our day…