Zou Jezus ook weleens last hebben gehad van een burn-out?

Deze vraag speelt al weken door mijn hoofd. Zo’n vraag komt natuurlijk niet zomaar uit het niks, maar is het gevolg van mijn zoektocht naar het waarom van mijn eigen burn-out. Ik zit sinds enkele weken opgebrand thuis. Dat is eigenlijk al maanden zo niet jaren in de maak, maar dat durf ik nu pas voor mezelf toe te geven. Ik heb altijd gedacht: als je maar met veel inzet, enthousiasme en passie leeft dan komt het allemaal wel goed. Hulp vragen deed ik niet en vaart minderen of me afvragen of ik iets doe voor mezelf of om een ander te plezieren al helemaal niet.

Wegcijferen

De belangrijkste drijfveren in mijn leven zijn altijd geweest: geven, er zijn voor anderen en mezelf daarbij wegcijferen. Voor mij is de waarde van naastenliefde altijd een basis geweest in mijn leven. Ik heb ‘m altijd geleefd als wie goed voor een ander zorgt, zorgt goed voor zichzelf, maar ik kom er nu achter dat die vlieger niet helemaal opgaat. Als je namelijk niet ook voor jezelf zorgt en van jezelf houdt, kan je niet/onvoldoende voor de ander zorgen.

Liefde

Dan kom ik bij Jezus. Voor mij is hij “the man” als het gaat om het voorleven van (naasten)liefde. Alles wat hij doet komt voort uit liefde. Maar met al dat geven, komt bij mij nu de vraag: zat Jezus er niet ook af en toe doorheen? Hoe laadde hij zich weer op? We horen wel over het feit dat hij van de mensen hield en van God, maar hield hij ook van zichzelf? Nu deze vragen door mijn hoofd spelen doe ik wat ieder modern mens doet: ik Google deze vragen op zoek naar een antwoord. Ik heb het antwoord niet kunnen vinden (jullie wel?). Misschien een idee om hier eens een workshop of gespreksavond over te organiseren? Wat kan Jezus ons leren om een burn-out te voorkomen?

Leefregel

Naast de drijfveren die ik al noemde is er een leefregel uit de bijbel die mij na aan het hart ligt: wat gij niet wilt dat u geschiedt, doe dat ook een ander niet. Ik probeer de ander altijd zo te behandelen zoals ik zelf behandeld zou willen worden. Waarom is het dan zo moeilijk om het omgekeerde te doen? Of anders gezegd: waarom gaat het mij gemakkelijk af de ander met respect, liefde, waardering en zorg te behandelen, maar pas ik dat niet op mezelf toe? Mijn conclusie de afgelopen weken is geweest dat deze leefregel ook andersom geldt. Zoals ik een ander behandel, moet ik ook mezelf behandelen.

Ik zet mijn zoektocht voort, maar wel met de wetenschap dat de cirkel van het leven begint en eindigt bij mezelf.