Zelfkennis

Het laatste jaar is voor veel mensen, en dus ook voor mij, een tijd van reflectie geweest. Tijdens de dagelijkse wandelingen met de hond, het thuiswerken én tijdens het volgen van een coach-opleiding dacht ik veel na over ‘het kennen van de diepten van wie ik ben’. Wie ben ik? Wat wil/kan ik? Grote en goede vragen om over na te denken, maar in het proces ontdekte ik dat ‘zelfkennis’ ten diepste niet om mij zelf draait.

Volgens de overleveringen heeft Immanuel Kant ooit gezegd: ‘Alleen de afdaling in de hel van zelfkennis bereidt de weg naar goddelijkheid’. De praktijk van goddelijkheid is voor mij nog ver weg, maar die hel van zelfkennis – die ken ik inmiddels wel. Toch is die confronterende spiegel niet het eindstation van deze reis. In het proces van soms verdwalen in mezelf ervoer ik hoe ik het nodig heb om te luisteren naar de fluisterstem van de Eeuwige die zegt dat ik simpelweg ‘goed’ ben. Ik heb het nodig dat ik af en toe stil sta bij de Eeuwige, die mij kent en mij ziet. Mij volledig ziet – door de schil van mijn ego heen: de manieren waarop ik mezelf wil bewijzen. Want ik doe zo m’n best ‘iemand te zijn’. Maar wie ik ten diepste ben is verborgen in God en ik merk dat ik mezelf echt leer kennen door de ogen van Liefde. In stilte probeer ik te vertrouwen op God, die mij beter kent dan ik mezelf ken. En in het groeien in zelfkennis, ‘gebeurt God’.

Daar waar God gebeurt – daar draait het niet meer om mijzelf. Zelfkennis gaat niet over ‘lekker in je vel zitten’. Natuurlijk hoort dat er ook bij, maar ik geloof dat het ‘kennen van de diepten van jezelf’ tot doel heeft om steeds onbaatzuchtiger lief te hebben, licht door te geven en er te zijn voor ander. Dienend liefhebben gaat steeds beter als ik eerst mezelf kan omarmen.

Jorn schreef eerder en uitgebreider over dit onderwerp voor Lazarus, EO