13 juli 2017

Wortel en tak

Geschreven door Alleke Wieringa

Schandalig

Het kon echt niet langer meer.

Die voortuin van mij.

Veel te lang niks aan gedaan. Links van het tuinpaadje woekert de witte dovenetel en rechts het zevenblad.

Mijn Japanse esdoorntjes verkommeren onder schandalig uitgegroeide coniferen. Ik haat coniferen, gráftakken – vind ik ze eigenlijk – maar ja, als tuinafscheiding zijn ze toch wel handig.

Dus die coniferen ga ik van harte en radicaal te lijf.

Vervolgens stak ik nog uren op mijn kop –bottom up- om al die nare woekeraartjes uit te spitten met een klein, maar fijn schopje.

‘Uitroeien zul je ze met wortel en tak’ ruist het nijdig bijbels door mijn hoofd. Ik zou niet eens weten waar dat staat geschreven. Ik weet wel dat ‘uitroeien met wortel en tak’ van dit spul vooral het innige verlangen van dit tuinvrouwtje is – maar ze weet ook dat het er volgend jaar weer net zo vrolijk staat te woekeren.

Buurvrouw

Ook de Nepalese gebedsvlaggen zijn aan vervanging toe – ze hangen lusteloos verweerd en gerafeld aan hun slappe koordjes te bidden in de wind.

Wel heeeel authentiek – zo hangen ze er in de Himalaya ook vaak bij. Bidden zullen ze – tot de laatste draad. Maar het ziet er niet uit.

Binnen heb ik al weer wat feestelijker exemplaren klaarliggen.

Maar het leuke van ‘je voortuin doen’, zijn de buren.

Bijna iedereen werkt hier, dus zo vaak zien we elkaar niet. We roepen ieder jaar dat het tijd voor een buurtbarbeque wordt en dat schiet er dan ook weer bij in.

Ik hoor de buurvrouw niezen door de wijd openstaande ramen en roep op goed geluk ‘gezondheid!’. Geheel verfomfaaid, na een nacht van onweer, muggen en slecht slapen verschijnt ze lachend voor het raam. Ze heeft net vakantie en was daar –net als ik- heftig aan toe. Over één preek heb ik ook vrij. We kletsen wat en spreken onze zorgen uit over onze wederzijds lekkende dakraampjes. Moesten we ook eens iets aan doen…….

Pyjama

Ondertussen inspecteert de hond alle andere voortuinen. Ik roep: ‘Otje, waar ben je?’. En er komt antwoord van een paar huizen verder: ‘Hier ben ik!’. Heeey, mijn hond geeft antwoord! Ook weer een praatje – deze buren gaan pas in augustus weg. Ik wens ze sterkte met de laatste loodjes.

Op de fiets komt een buurvrouw uit de flat aanfladderen in een luchtige zeegroene outfit, met zonnebril. Ziet er geheel zomers uit. Ze stopt – en vertelt dat de hele flat al weet dat het heet is: want zij heeft haar ‘hitteschild’ aangetrokken. Het is zo’n heerlijk pak dat net zo comfortabel zit als je pyjama, maar dat ziet niemand – haha!

Zo, nu alleen nog even naar de stort met een auto vol groenafval.

Gelukkig heb ik pas één helft af – de dovenetel is min of meer bedwongen, nu de andere kant met het zevenblad nog.

Hoera!

‘ns kijken wie er langs gaan komen.

Over Alleke Wieringa

Alleke Wieringa

Alleke Wieringa is predikant van de Geertekerk

Gerelateerd