Wat rijmt er op discipelen…..

Een ‘ietwat wazige dame’ zou je haar wel kunnen noemen. Ze stond in de avondzon over het water van het kanaal te kijken, turend naar iets dat ik niet kon zien. Toen ik naderbij kwam, groetten we elkaar en ze zei iets dat ik niet direct begreep. Maar omdat ik mezelf tijdens alle corona-ommetjes een praatje met een onbekende heb beloofd, ging ik erop in.

Nadat ik haar bezworen had dat het water niet ‘besmet’ was, maar alleen maar een rode gloed had door het licht van de ondergaande zon, zei ze: ‘en jij dan, jij hebt ook een rode gloed!’ ‘Heb je zo hard gewerkt de hele dag?’ – en dat trof me, want dat was eigenlijk wel zo ja.

Lichtelijk wonderlijk waren we aldus van start gegaan in dit gesprekje, en ik vroeg me al af waar dit heen zou. Moest ik niet maar zo snel mogelijk een uitweggetje vinden en gewoon mijn ommetje vervolgen?

Levensverhaal

Het gesprekje zette zich voort, van de ene onverwachte inbreng naar de andere. Dat ze een boek aan het schrijven was, dat ze voor het eerst in 15 jaar weer televisie keek. ‘Waar kijk je dan naar?’ ‘Iets over Mozes!’ Kijk, daar had ik geen antwoord op. Terug naar het boek: ‘Dat gaat over Jezus. Want zie je, ik ben 20 jaar geleden genezen door gebed.’

Zo. Mijn vraag hoe dat dan in z’n werk was gegaan is in het gesprek nooit meer helemaal beantwoord geraakt, maar wel kreeg ik het ene fragment van haar levensverhaal na het andere over me heen gestrooid. Een getroebleerd verhaal, ach ja, hoe anders. Ziekten, verslaving, verloren familie, gebedsgenezing, een gefnuikte muziekcarrière; (‘ben jij nog van de tijd van Veronica? Dat bootje op de Noordzee?’) – en zo ging het maar door. Tussendoor kwam de vraag of ik ook gelovig was, en groot was de vreugde toen ik positief antwoordde. En tja, dacht ik, zal ik zeggen dat ik in opleiding ben tot predikant? Vooruit, het zou flauw zijn dat niet te doen.

Stupéfait keek ze me aan – ‘dat is nou ook wat, dat ik nou een predikánt tegenkom!!’

Wat rijmt er op discipelen?

‘Ik schrijf ook gedichten,’ was haar volgende aanbod, en daar dwarrelden de losse zinnen over m’n hoofd. ‘Mozes,’ natuurlijk, ‘kwam van zijn troon’ – ‘en bekeek de wereld ongewoon’. ‘Farao kwam bij het water’ – ‘en daar klonk een luid gesnater.’

Het één na het ander, in losse flarden, diepte ze met omhoog kijkende ogen op uit haar hoofd. Mompelende zinnen en woorden, de thema’s buitelden over elkaar heen. Tamelijk traditioneel in onderwerp en enscenering; en het ging maar door –

Tot er opeens een stilte viel. Daar stonden we, aan het water nog steeds, in de ondergaande zon. ‘Ik heb er ook één over Pinksteren,’ zei ze en keek me glunderend aan. ‘Nou, kom maar op’, zei ik.

Mompelend baande ze zich een weg naar het fragment dat ze zocht, en daar kwam het…
 ‘ …mompel, mompel, …’ – ‘Já, ik heb het: …
… ‘Hij gaf de geest aan de discipelen’ – (oei dacht ik, nu gaat het fout, want wat rijmt er in vredesnaam op ‘discipelen’?!)  – maar daar kwam stralend de grote triomf:
‘…en dat werden geheel nieuwe piepelen!’

 ‘Van ‘people’, weet je wel,’ zei ze er nog bij, maar dat was niet meer nodig. Stralend had ze gesproken, en schaterend van vreugde om de geweldige vondst hadden we elkaar aangekeken.

Pinksteren! Discipelen worden geheel nieuwe piepelen! Dat feest kan nooit meer stuk.