Wapperend beton
Geschreven door Ida Rombach
Vlak boven mijn eettafel wappert 2 m2 beton. De foto hierboven geeft een indruk, maar je moet het eigenlijk in werkelijkheid zien. Prachtig, zei mijn oude buurman, toen hij me weer eens kwam opzoeken, maar Ik zou hier toch niet graag zitten. Straks dondert het allemaal naar beneden. Maar zelf zit ik hier graag te eten, de krant te lezen, over mijn blog te mijmeren en alles wat verder prettig is om aan een grote tafel in je kamer te doen. Het betonnen werk aan de muur, zwaar maar zwevend, wapperend en bewegend, maakt me nieuwsgierig naar wat ik om me heen zie en geeft ruimte in mijn hoofd. “Het zijn golven in de zee”, zei een vriendin, “het is het leven dat voortgaat en je meeneemt”, zei mijn zus. “Wat een prachtige krokodil” zei mijn steun en toeverlaat in het huishouden. “Daar wappert een vlag”, zei een huisgenoot verrast. Opbollende papieren A-4tjes in de wind hebben mij geïnspireerd, zei de kunstenaar. Een andere huisgenoot vond het een voordeel dat zo’n betonnen werk, al lijkt het licht en beweeglijk, toch lastig is om te stelen.
Wat remonstranten bindt aan wapperend beton
‘Eenheid in het nodige, vrijheid in het onzekere en in alles de liefde’. Dat is voor remonstranten één van de allerbelangrijkste uitgangspunten. Op het eerste gezicht lijkt dat uitgangspunt weinig te maken te hebben met wapperend beton. Wapperend beton lijkt meer iets voor goochelaars, alchemisten en magiërs of voor handige technici. Niet direct iets wat ons als weldenkende en intellectuele remonstranten verbindt, zou je zeggen. Toch trek je dan misschien te snel conclusies.
In het voor ons belangrijke houvast ‘Eenheid in het nodige, vrijheid in het onzekere en in alles de liefde’ blijven mijn gedachten steken bij ‘vrijheid in het onzekere’. Wat betekent dat eigenlijk? Dat deel lijkt zo duidelijk, eenvoudig en genereus, maar is dat wel zo? Hoe ga je met die vrijheid om? Is in het onzekere iedereen vrij te denken wat hij wil, zolang het maar niemand schaadt en je er mij maar niet mee lastig valt, een manier om in goede vrede langs elkaar heen te leven? Ik denk het niet.
Ik denk dat juist dat ‘vrijheid in het onzekere’ je alle ruimte geeft om betrokken en nieuwsgierig nieuwe kanten en perspectieven te ontdekken, om jezelf een tweede blik te gunnen en de achterkant van je eigen gelijk te leren kennen. En ook om te aanvaarden en te genieten van wat een mysterie blijft. Niet alles in je omgeving, bij een ander, in kunst kun je verklaren en benoemen. Ruimte geven en open staan voor wat je tegenkomt geeft lucht en rijkdom aan je bestaan.
In die zin maakt ‘vrijheid in het onzekere’, ‘eenheid in het nodige en in alles de liefde mogelijk’ ‘Vrijheid in het onzekere’ is niet zomaar een tussenstap in tijden van vrede en voorspoed. Openheid, betrokkenheid en nieuwsgierigheid en zelf ruimte geven aan andere perspectieven gaan aan ‘de liefde en de eenheid in het nodige’ vooraf. De 2 m2 beton boven mijn eettafel zijn voor mij een inspiratiebron voor de veelkantigheid, die ik in mijn leven tegen kom en hoop te blijven zien. Ook wanneer ik langer naar mijn beton kijk en er met anderen over praat, gaan er werelden voor mij open.
