27 november 2019

Waar ben je thuis?

Geschreven door Ida Rombach
Inspiratie Ria Algra via Pixabay Waar ben je thuis?

Mijn moeder woonde op een boerderij, een gemengd bedrijf, toen nog zonder stikstofprobleem. Haar ouders hielden ook wat schapen, die in het voorjaar lammerden. Een moederschaap kon maar twee lammetjes voeden. Op een dag bracht ‘vader’ een derde lammetje naar zijn toen nog kleine dochtertjes Tine (mijn moeder) en Greetje. Die voeden het potlam op met de fles. Op een winterse dag later in het jaar lagen de sloten dicht. Het voormalige potlam, nu een schaap pakte haar kans en liep over het ijs weg van de kudde naar de boerderij en blaatte daar bij de voordeur. Mijn grootmoeder deed de deur open en liet het schaap bij Greetje en Tine die toevallig die dag ziek waren. Het schaap dat niet door de kudde werd geaccepteerd omdat ze daar niet opgroeide, was weer (even) thuis.

Deze adoptie van een lammetje was eenmalig. Het gezin trok er lering uit. Maar wat is thuis en wie maakt dat thuis? Jij, je omgeving, de mensen om je heen, omstandigheden, je karakter? Wat maakt thuis thuis voor jou, hoe raak je thuis?

Wat maakt thuis thuis?

Terwijl ik dit stukje schrijf, kijk ik uit over een weiland waar bejaarde paarden lopen, die in het Paardenkamp een nieuw tehuis kregen. Een deel staat nu op stal, in verschillende kuddes, die zich bij elkaar thuis voelen.

Ik woon hier in een vakantiehuisje, samen met hond Larna. Mijn huis is verkocht en het nieuwe nog niet afgebouwd. Voor het huisje lopen eekhoorns, er zijn veel vogels, de paarden op het weiland, in de verte langs de bosrand loopt soms een ree. Als ik opsta, is het gras nu vaak wit van de rijp. ‘s Avonds gaat de zon vroeg maar prachtig onder, als het niet regent.

Ik zag er eerst tegenop om ruim vier maanden in een vakantiehuisje te wonen. Maar nu blijkt het een tussenthuis waar ik afscheid neem van het ene thuis op weg naar het andere thuis. Voor even ben ik hier thuis. Helemaal niet verkeerd, maar gelukkig wel voor even.

Een zoektocht, een rustpunt

Thuis zijn is iets dat in mijn leven beweegt. Ik ben op meer plekken en manieren thuis geweest. Sommige ben ik weer kwijtgeraakt, anderen zijn gebleven, soms als herinnering. Voor mij is het tot nu toe een zoektocht en een rustpunt gebleken. Een boeiende weg.

Binnenkort woon ik in een woongroep van 22 appartementen, waar de leden veel van elkaar én van hun privacy verwachten. Hun maatschappelijke omgeving én hun eigen gemeenschappelijke tuin koesteren. Er voor elkaar willen zijn, zonder elkaars mantelzorger te worden. Waar iedereen een schatkist aan levenservaring meeneemt. Dat wordt smullen in dat nieuwe thuis.

Gerelateerd